Toch nog geen afscheid

De vlucht van Sydney naar Singapore brachten we vooral slapend door. Inmiddels kennen we de hele collectie films wel zo’n beetje en ach, voor weer een salade met krullen van ganzelever of een biefje met rozemarijnjus en pommes doofinee hoef je ons ook niet meer wakker te maken (grapje; wel !). En dus hadden we wat extra tijd om de prachtige kamer in het design-hotel Crowne Plaza in Singapore te bewonderen. Toch redelijk wat hotels gezien in ons leven, maar hier klopte alles wel ongeveer. Behalve de bijzonder romantische ligging dan, zo op het vliegveld en met uitzicht op de verkeerstoren. Maar dat was weer handig in verband met onze hele vroege vlucht de volgende morgen naar Kuala Lumpur; de hoofdstad van Malaysia. Daar kregen we een fraaie nieuwe stempel in ons paspoort en liepen we met gedecideerde tred door de temperatuurscanner die koortsachtigen moest opsporen in verband met het steeds verder uitbreidende virus. Best scary te bedenken dat er inmiddels ruim 1.000 gevallen zijn in Australië, en dan met name in het gebied waar wij het langst zijn geweest. In Thailand hebben ze -naast natuurlijk de dengue, vliegende wangslijmtyfus, blauwe tepelkramp etc.- net een nieuwe koortsvariant ontdekt. Die is nog veel besmettelijker maar je gaat er gelukkig niet dood aan; je lijdt alleen een jaar of twee hevige pijnen in spieren en gewrichten. En van de swine flu zijn inmiddels (na ons vertrek) zoveel gevallen dat alle uitgaansgelegenheden vijf dagen dicht moeten voor onderzoek. Met de groeten uit de Tropen...

Anyway, we hadden gelezen dat het leven in Malaysia echt ontzettend goedkoop is en dat transport overal prima geregeld is. Taxi’s zijn overal in verschillende klassen (met of zonder schokbrekers, wel of geen airco, meer of minder dan 1 miljoen kilometers op de teller) te vinden en dus boekten we op het vliegveld vrolijk een taxi voor de rit van circa twee uur naar Melaka. Voor 140 Ringit oftewel 28 Euro. En daarvoor krijg je dan: een aardige meneer voor vier uur (heen en terug), een foto van zijn ongetwijfeld heel vriendelijke maar met name talrijke familie in je zicht, een luchtverfrisser aan de spiegel in de versie “vooral heftig” en niet te vergeten een oude uitvoering van de Proton -de trots van de nationale automobielindustrie- met maar liefst drie schokbrekers en een werkende airco. Koopje ! De taxi op de terugweg kostte 250 Ringit en dus 78,57 % duurder, maar die had dan ook vier schokbrekers en een werkende airco. Althans het eerste uur. En dus niet in Kuala Lumpur, waar we in de spits aankwamen en derhalve een uurtje peentjes hebben zitten zweten want van de ramen open doen werd het alras niet beter.

In Melaka hebben we genoten van de Portugese en Nederlandse koloniale architectuur en andere uitingsvormen. De “Jonker Street,” het “Heerenhuys” en het “Stadthuys” bewezen maar weer eens dat het leven als ambtenaar in den vreemde zo slecht nog niet is. Al werd je er niet oud mee, getuige de vele nederlandstalige grafzerken op het Nederlandse kerkhofje bij de kerk op de heuvel. We schrijven de periode vanaf 1641, toen de VOC-schepen de door koloniale ondernemingen vergaarde rijkdom huiswaarts brachten en Melaka daarom een strategisch interessante positie leek. Ruim anderhalve eeuw is de plaats in bezit geweest van onze voorvaderen. Totdat een kleine Fransman met een steek op zijn hoofd en een hand op de borst de aandacht van de strijdkrachten opeiste aan het thuisfront. Waarop met onze Engelse vrinden werd afgesproken dat zij even op de winkel zouden passen tot we die verrekte Bonaparte in steak hachee hadden veranderd. “Trust a Brit as far as you can throw him,” zei Shakespeare vroeger al, en toen de Nederlanders terug kwamen om hun geliefde plaats opnieuw in te nemen hadden the gentlemen de Brink veranderd in Town Square en de bitterballen verruild voor de afternoon tea. Have they no shame ? Toevallig was Batavia in die tijd uitgegroeid tot het centrum van de Nederlandse overzeese belangen en was Melaka daarmee vrijwel oninteressant geworden, maar sinds we dit weten krijgen de Britten onze stem niet meer bij het Eurovisie Songfestival.

In het zeer authentieke Chinatown bezochten we tempels, droegen kaarsen en wierook op aan wie ons dierbaar zijn en kregen van verschillende mensen spontaan uitleg over historie en gebruiken. In de naastgelegen giftshop -die van Aapje niet zo genoemd mag worden want dat is oneerbiedig- kochten we papier met goede wensen en (ongelogen !) bankbiljetten van de ”Bank of Hell.” Die geef je aan beminden zodat ze hun zonden ermee kunnen afkopen als ze onverhoopt toch bij de duivel aan de voordeur blijken te eindigen zonder flesje wijn in de hand. Toen we vroegen of er dan ook geld van de Bank of Heaven was en de hoop uitspraken dat onze beminden in de hemel eindigen was het even resolute als eenvoudige antwoord: “you do not need money in heaven.” Voordien dus toch maar even opmaken. Zijn wij al een paar maanden zeer succesvol mee bezig. In een zeer charmant Chinees museum annex winkel kochten we prachtig bewerkt jade en muntjes die gedrieeën bij je gedragen moeten worden en dan zullen zorgen voor eindeloos geluk. Vooral in materiële zin, want daar is het onze Chinese vrienden toch vooral om te doen, hebben we bemerkt. Waren wij elke keer sentimenteel en zweverig als die met die blauwe jurk als we vol bewondering met een Chinees spraken; bleek het elke keer toch met name te gaan om zakelijk succes en geld. Nee boeiend en overtuigend, die wijsgererij en alles.

We hebben best veel gelopen, ondanks de aanwezigheid van veel bedjaks; een felgekleurde fietstaxi met drie wielen en zo veel mogelijk lampjes, toeters en bellen. Niet alleen omdat je daar minimaal een uur in moest rondhobbelen en ze ook nog duurder zijn dan een Proton-taxi (lees: 10 Euro in plaats van 8 per uur), maar vooral omdat we zo onze goddelijke en dankzij dagelijks bezoek aan de gym strak afgetrainde lichamen in topconditie wilden houden. Hoewel bij iemand van ons de met een glimlach aangereikte papieren string niet heel lekker zat tijdens de overigens prettige massage. Zo zagen we in één en dezelfde straat een boeddistische tempel, een hindoeïstische tempel en een moskee. En het vervallen eettentje van een hangen-gebleven Nederlander met stoppels en een heeele kleine lokale vriendin. En een molen op de gevel. Maar geen frikandelletje speciaal in huis, dat dan weer niet. Naar een synagoge is het trouwens lang zoeken want ze hebben het in Malaysia niet zo op mensen uit het beloofde land. Die mogen zelfs niet eens het land in. We hebben even overwogen om vanwege die positie het land over te slaan, maar soms wijken principes toch voor nieuwsgierigheid. Bovendien kost een Big Mac-menu (vanzelfsprekend gegarandeerd halal) er 1 Euro 20. Dus toen waren we helemaal om.

Nadat we puffend in de aircoloze taxi waren aangekomen in Kuala Lumpur (we noemen het, met heimwee naar de sanctuary in Australië, Koala Lumpur) hebben we eerst maar even ingecheckt in onze suite. Online geboekt met een enorme korting en bovendien met allerlei aangename zaken inbegrepen. Zoals de was. En dat kwam heel goed uit want daar hadden we nou net drie grote zakken van (ongelooflijk hoeveel er in zo’n rugzak past). Bij het inchecken bij de vriendelijke dame met de snelbewegende mond verstonden we eigenlijk alleen het “six pieces,” toen ze het over de gratis was had. Six pieces, six pieces ??? Aapje had op dat moment haar rustgevende en temperamenttemperende edelstenen armband nog niet, en dus hadden we een kwartiertje later welgemeende excuses van de manager en vanzelfsprekend alle was “on the house.” Dat hebben ze geweten. Zou omgerekend zo’n 160 Euro zijn geweest, meer dan twee nachtjes slapen. Die armband kochten we trouwens in een winkelcentrum van tien verdiepingen en vier vleugels, waarvan er eentje gevuld was met een replica van de Efteling op ware grootte. Ongelooflijk. Ergens op verdieping drie vonden we deze spirituele Chinees waar de energie in de stenen in een grote marmeren trommel werd geneutraliseerd voordat Aap de armband mocht om doen. Waarbij de hoofd-Chinees in haar hand kon lezen dat ze heel lief en volgzaam is. Yeah right. En dat ze eigenlijk twee levens heeft, zodat ze een eventuele tegenslag eenvoudig kan overkomen. Ze steekt ineens een heel stuk vlotter over.

We verplaatsten ons bij voorkeur per monorail; een ingenieus systeem dat zweeft door de hele stad. Toen we op zoek waren naar een station ergens in de stad vroegen we de weg (toeval lijkt ons al de hele reis te begeleiden) aan de oudere man uit Wales die als project-manager de monorail ongeveer twintig jaar geleden had aangelegd en KL zo leuk vond dat hij is blijven hangen. De afternoon tea in het mooie hotel in de straat was echt heerlijk (traditionele en lokale versie geproefd) en veel beter dan die in het oude huis van de Britse Gouverneur. Maar dat was natuurlijk een veel mooiere plek, in een prachtig koloniaal pand met grote tuin op een heuvel naast het park. Een harpiste en de brandende zon begeleidden de scones, sandwiches en strawberries. Het was al heel wat dat we er waren gekomen, want Aap had het haar bekende wantrouwen jegens taxichauffeurs, ondanks de armband, nog niet verloren. Dus toen de enige taxi bij het station wel vier euro vroeg voor een rit naar de Gouverneur kreeg hij een kannonade en liepen we zo’n twintig minuten door 36 graden en 95 % luchtvochtigheid langs de hele grote weg op zoek naar een andere taxi. Waar we heel snel moesten inspringen in verband met het verkeer. Aap riep nog wel een paar keer dat hij de meter aan moest zetten maar er zat een keurige sticker op het raam met de tarieven en dus geen centje pijn. Volgens die sticker moest het een euro of twee zijn en dus kreeg de chauffeur met een royaal gebaar een briefje van tien Ringit. Maar dat was niet genoeg en na een korte discussie gooide hij het geld op de grond en zei dat hij dan liever niets had. Ook goed. Suit yourself. Nog wel even bang dat hij stond te wachten tot we na afloop weer met een taxi terug moesten. Met een AK-47 bij zich…

Julius maakte ons heel erg blij en apetrots toen we hoorden dat hij zomaar zelf een stuk van de beroemde componist Antonin Dvorák op de piano had ingestudeerd en daarmee zelfs op de cd van zijn school is beland. We waren er stil van en zijn stiekem alvast op zoek gegaan naar het juiste conservatorium. Move over Wibi !

De finale van de Champions League keken we in bed in de kamer. Wel de wekker voor gezet, want hij begon om twee uur ‘s nachts onze tijd. De bovenburen waren ook voor Barcelona en de plafonnetjes waren niet zo heel dik. In de straat met bars telden we ongeveer evenveel oudere, dikke, kale, roodverbrande lelijke vijftigers in korte ruitenbroek en knalpolo als breed glimlachende lokale mevrouwtjes die je voor een paar Ringit best even “de weg wilden wijzen.” En er was een Duitse kroeg, genaamd “Werner’s Bar,” die gevestigd was in een pand met het jaartal 1940 op de gevel. Zijn wij toch maar even aan voorbij gegaan. Gelukkig hadden we een reservering bij Frangipani. Het zou het beste restaurant van het dorp moeten zijn en boy, dat klopte. Niet alleen was het een geweldig gebouw met een seating rondom een zwart zwembad met dubbelhoge pilaren, ook hebben we er geweldig gegeten. Weet niet meer precies of het acht of negen gangetjes waren, maar er was kaviaar, kreeft, foie gras en het wangetje van een Wagyu-rund. Die biertjes drinkt en elke dag gemasseerd wordt. En kennelijk ook heel veel kauwt want het vlees was wellicht het lekkerste dat we ooit aten. Aanbevolen door de Franse chef zelf en met een uitgebreid wijnarrangement alles samen voor de ongelooflijke prijs van nog geen 50 euro ! Meedoen en erbij zijn ! Je zal er wonen. In het winkelcentrum van de stenen armband probeerden ze ons nog te verleiden om onze voetjes in een groot bad vol kleine visjes te doen, die dan de dode huid zouden opeten waardoor je met gladde roze stappers weer verder kon shoppen. Ieeeeuw ! Aapje vond het nog wel stoer, maar Beer gaf de voorkeur aan de poezelige handjes van de gelukkig ook aanwezige dames. Anderhalf uur lang uitgebreid gerubd, gescrubd, gemasseerd en geolied voor je negen euro per persoon. En speciaal kindertarief voor vier kleine hondenpootjes. De verplichte Petronas-towers, nog steeds de hoogste tweeling-toren van de wereld, zagen we van overal en dus sloegen we de lange rij om binnen te komen om zeven uur ‘s morgens maar even over. Onze reis is toch al zo hard werken as it is.

Phuket zou een tussenstation worden waar we het vermoeide hoofd een paar dagen te rusten konden leggen. Op het vliegveld stond de chauffeur klaar met koud water, een koel handdoekje en een even koele BMW om ons naar het hotel te brengen. Onderweg wij natuurlijk vol interesse om ons heen kijken en gelukkig kon hij ons heel wat vertellen. Zo maakten we ook kennis met de beroemde labbal bomen waar er nogal wat van stonden. Alleen wisten we niet zo goed wat labbal was en na wat doorvragen wees hij op de banden van de auto naast ons. Azië. We walen het bijna even velgeten maal ze hebben el een beetje moeite met de R. Sulplise ! Rubber bomen klinken best als labbal tlees in Thailand. Later in de week boekten we een chauffeur voor een rondtour over het eiland (45 euro voor 9 uur inclusief auto, benzine en tip) en die sprak gelukkig helemaal geen Engels dus ook geen verwarring. Aapje had met de Lonely Planet op schoot ook geen hulp meer nodig bij het programma. Wel waren we een beetje geholpen door Robbert, de zeer vriendelijke en negen (!) talen sprekende Nederlandse eigenaar van zowel het restaurant naast de trouwkapel als het reisbureau. Na 20 jaar verschillende hotels op hoog niveau te hebben geleid was hij met zijn Thaise vrouw neergestreken aan de vijfde hole. Zoon Vasco deed zijn eigen ontdekkingen met behulp van een nanny na school aan de bar en hield vooral van geflambeerde banaan als toetje. We fietsten op onze inbegrepen mountainbikes af en toe vrolijk naar de “village” (ander woord voor te duur winkelcentrum) waar hij huist voor wat tips en een koude Heineken.

Als verrassing had Beer een prachtige villa geboekt met glazen slaapkamer in een vijver vol waterlelies, een eigen zwembad met jacuzzi, buitendouches, privé-lagune en een verhoogde massagetempel. We mochten kiezen of we linnen, katoenen of satijnen lakens wilden (allemaal geprobeerd, satijn vooral leuk in bepaalde films maar thuis moeilijk slapen zonder uit je bed te glibberen), hoe laat ze kwamen schoonmaken en of de kussens gevuld moesten zijn met ganzedons, eendeveertjes, kapok of vers babyhaar. Normaal zouden we niet eens onze huwelijksnacht door brengen in een kamertje van deze prijsklasse maar -lang leve de crisis…- met een korting van 50 % en gratis ontbijt, diner, massages en intimate moments hoeven we nu nog maar 12 jaar af te betalen. Die intimate moments betekenden overigens een buitenbad vol roze orchideeën (prikken in je rug joh), keuze uit de soorten wierook en badolie, een fles verrassend lekkere Thaise rode wijn, witte orchideeën op het satijnen bed en een chococreatie van de patissier van de winkel. Slim geboekt en dus zelfs twee keer mogen ondergaan. Net zoals de huismassage van 90 minuten waarbij de dames niet alleen de vaardige handjes over onze welwillende lijven lieten glijden maar ook hun ellebogen en zelfs knieën niet onbenut lieten. Heel prettig. Bijna net zo prettig als de pure verwennerij die we boekten bij een spa net naast het hotel. Vier uur (!) lang werden we in de watten gelegd. Buiten-jacuzzi, stoombad, kopje thee, bodyscrub, gezonde sandwich, bodywrap (met honing, Thaise cacao en yoghurt) en een echte four hands-massage oftewel twee mevrouwen die je tegelijk masseren. Hmmmmmmm ! En dat alles voor het ongelooflijke bedrag van 114 euro in totaal. Thailand is geweldig.

Bij ons huis keken de kikkers verwonderd hoe we alledrie in ons blootste pak rondrenden en afwisselend genoten van het roomservice-ontbijt, de loungebank voor 2,5, het zwembad en de leesbanken. Eén groot feest, en bijna te leuk om überhaupt (beetje Duits voor alle viespeuken onder de oosterburen die Thailand onveilig maken) nog naar buiten te gaan. Aapje was er zo gelukkig en in balans dat we besloten niet nog drie dagen naar een ander eiland te gaan maar met een nog betere deal bij te boeken. En zo werd het een hele week paradijs. Met de fiets langs de “spirit houses,” een veelkleurig en rijkelijk versierd poppenhuis dat bij elk gebouw in Thailand staat om de geesten gunstig te stemmen. En buiten de deur te houden, bij voorkeur. Op bezoek bij de grootste Buddha (in aanbouw weliswaar, want er ontbreekt nog een beetje budget) van Thailand, die een imposante 45 meter hoog en 23 meter breed is en is opgebouwd uit ontelbare plaatjes wit marmer. We voelden ons zeer spiritueel. Deden muntjes in de daartoe bestemde kruiken om onze innerlijke kracht nog verder te versterken, keken respectvol naar de in prettig oranje gestoken monniken en sloegen de onvermijdelijke giftshop deze keer maar over. Niet zo bij de Halong tempel, waar we bloemen kochten als offer en een voorverpakt emmertje met koffie, rijst, scheermesje en tandenborstel voor de monniken. Die Beer al buigend afleverde bij een hele lange tafel met heel veel voorverpakte emmertjes met koffie, rijst, scheermesje en tandenborstel. Samen met een envelopje met daarin omgerekend vier euro. Aapje mocht niet mee naar binnen want ze was buitengewoon ongepast gekleed, namelijk met blote schouders en kuiten. En daar zouden de heren wel eens van ondersteboven kunnen raken. Later kreeg ze twee sarongs te leen om de overigens fraai gebronsde blote delen vroom en kuis te bedekken. De kale monniken (we snappen het scheermesje) leven van giften en hebben formeel niets anders dan hun gewaad en de lederen slippers. Formeel dan, want wij hebben ze op beeld met in hun handen de nieuwste iPhone en full-HD camera. Schijnt nog best wat op te leveren, honderdveertig voorverpakte emmertjes met koffie, rijst, scheermesje en tandenborstel per week.

De zondsondergang zouden we volgens planning beleven bij Sunset Point, waar toeristen en verliefden en verliefde toeristen rond zes uur samen komen om te genieten van een zachte deken van warm licht. Zouden; want wij waren bij de Thai Boxing School in de open lucht, waar Aapje na een gil van opwinding de chauffeur met vragende ogen en piepende banden had laten stoppen. Romantiek is een rekbaar begrip… Onderweg vond dezelfde chauffeur ons al vreemd toen we alledrie van enthousiasme en ongeloof wippend op de nepleren stoelen van onze VIP-bus onze ogen uitkeken naar de vele olifanten om ons heen. In het wild ! Indrukwekkend. En best link voor al die mensen op de scooter bijvoorbeeld. Niet alleen of gezellig saampjes, zoals wij, maar met zes kinderen, 48 kratten bier of 250 kippen op en aan de scooter. En dan zonder helm. Want als het mis gaat haalt je hoofd het wegdek door de kinderen, kratten of kippen toch niet. In het Torremolinos van Phuket -Patong- keken we met verbazing naar de uitwassen van het menselijke entertainment en dronken een biertje in de Aussie-bar. Die kenden we nog van het journaal in Australië omdat daar een moeder van vier kinderen uit Melbourne was gearresteerd toen haar vriendinnen voor de grap een barmatje in haar tas hadden gedaan. Vier nachten in een ongetwijfeld hele schone en gezellige cel (brrr) later kwam ze na diplomatieke tussenkomst vrij. Nog voor de rekening er was hadden we onze consumpties al afgerekend en gedwee verlieten we de winkel. Van de tsunami zagen we alleen nog borden die aangaven waar je in het geval van een nieuwe tsunami naar toe moest. Met je rug naar zee en dan heel hard rennen. Verder was op een aantal plekken alles verdwenen maar inmiddels weer in nieuwe glorie herrezen. Wel fijn om te zien waar onze riante bijdrage van destijds aan is besteed. Volgens mij zaten er zes Duitsers in het door ons gefinancierde bubbelbad bij het strand. Adam en Patricia volgden Jan en Yolanthe en de Air France vlucht 447 deed ons even overwegen de terugreis met de tuktuk af te leggen.

Eén van de mooiste trips die we mochten meemaken bracht ons per boot naar het eiland Phi Phi (zal ook wel iets met die verrekte Duitsers te maken hebben), waar we snorkelden tussen duizenden onvoorstelbaar mooie tropische vissen en koralen. De boot voerde langs een grot waar men op zoek was naar een bepaald soort vogelnestjes die kennelijk bijzondere geneeskrachtige gaven bezitten en stopte even bij een apeneiland waar de tientallen toegestroomde nieuwsgierige aapjes een amusante en routinematige show opvoerden om wat toegegooide bananen. Tussen de andere 16 boten stopten we in een adembenemend mooie baai met groen water in een verborgen (behalve dan voor die andere 16 boten) lagune. Leonardo di Cabrio nam er de film “The Beach” op en die lokatiekeuze snapten we wel. De met ons in de groep aanwezige alleenreizende Rus kreeg er niet zoveel van mee. Wij hadden bij vertrek al vragen bij de blik in zijn ogen en uiteindelijk bleek het avondje stappen de vorige dag verantwoordelijk voor wat extra golfjes en een slinkende voorraad drinkwater die nu werd gebruikt om hem op te peppen. De andere Russen hebben genoeg foto’s van zichzelf genomen om de Hermitage opnieuw mee te behangen en deden zich dankbaar tegoed aan de spaghetti bij het lunchbuffet. Wij hebben zeer genoten.

Het was de bedoeling om na Phuket door te reizen naar Chang Mai en Bangkok. Maar we ontvingen een bericht tijdens de laatste dagen op het eiland dat ons heeft doen besluiten eerder terug te gaan. We gaan absoluut terug naar Thailand want we vonden dat wat we hebben meegemaakt heerlijk, maar we vonden dat onze aanwezigheid in Nederland belangrijker was dan het laatste stukje van deze fantastische reis. En zo hebben we ook weer iets om naar uit te kijken. Want het viel niet mee om weer terug te zijn. En het valt nog steeds niet mee. Het reizen samen is ons bijzonder goed bevallen en het had van ons allemaal nog heel veel langer mogen duren. Dus gaan we eerst maar even kijken hoe een aantal zaken er voor staat en dromen vooralsnog van nieuwe, lange, mooie, verre reizen naar onbekende landen en mensen.

XXX