Even wennen ...

Een toch nog best wel lange vlucht van Auckland in New Zealand naar Sydney bracht ons aan het eind van de middag naar Australië. Waar Beer trots zijn fonkelnieuwe paspoort trok bij de douane, die vervolgens pontificaal een stempel zette op de eerste pagina. Die waar op staat dat hij is gereserveerd voor de Nederlandse overheid en waar niets op mag worden vermeld. Welcome down under ! Daarna hebben we het vliegveld maar snel verlaten, want het is ons wat met die bikies van tegenwoordig. De vorige keer dat we -op doorreis- op het vliegveld van Sydney waren was de oorlog tussen de motorclubs de dag ervoor geëscaleerd in het voor de ogen van argeloze reizigers doodslaan van één hunner. Inmiddels is een wet aangenomen die motorclubs en het lidmaatschap ervan totaal verbiedt. Dus mocht iemand nog belangstelling hebben in een voordelig leren jekkie...

Het Sydney Airport International Hotel heeft ons nog even doen overwegen daar onze honeymoon door te brengen (ieeeeeeuw !), maar toch maar besloten de volgende morgen vroeg uit te checken en de auto op te halen. Aapje houdt niet zo van de weliswaar meestal vruchtbare pogingen van Beer om een betere deal, upgrade etc. te krijgen, dus in plaats van mee naar Budget koos die voor een sigaretje in de viespeukenhoek. En ook nu werkte het, want dankzij de eindeloze charmes van Beer reden we weg in een fonkelnieuwe (goudkleurige) Mitsubishi Pajero met alle toeters en bellen. Voor de zekerheid (natuurlijk niet vanwege de meer dan uitmuntende navigatiekwaliteiten van Aap) hebben we ook maar een navigatiesysteem gehuurd. We hebben haar Femke genoemd, want ze heeft zo’n heerlijk halfbekakte semi-zelfstandige stem. Later hebben we haar naam zelf maar omgedoopt tot afkorting van Foute En Moeilijke Kaarten Encyclopedie. Hadden we in New Zealand in totaal 4.300 kilometer gereden in onze trouwe Honda, hier in Australië verwachtten we nog grotere afstanden. Al wisten we toen nog niet half hoeveel groter...

We waren alledrie meewarig en weemoedig, de volgende dag. Kennelijk heeft New Zealand ons zo bekoord dat het toch wel even stevig wennen was in dit andere land. Dat hebben we dus maar gedaan tijdens een verblijf in Hunter Valley, het onder welvarende Sydneyers als weekendbestemming populaire wijngebied zo’n twee uur boven Sydney. In een hotel waar Aapje een echt New Zealand-altaar heeft ingericht met flessen wijn (teveel ingekocht, dus inmiddels twee keer de prijs door de extra bagage die we mochten afrekenen. Vlieg je een keer níet first class...), souvenirs en foto’s. Konden we ook even afkicken van onze wijnroute in NZ. Aap heeft alle etiketten van lekkere flessen ingeplakt in onze Lonely Planet, waarvan we nu dus alleen nog de paginanummers kunnen lezen. Afkicken gaat het best bij een goed glas Sauvignon Blanc, een massage voor twee (ik mocht weer eens niet mee !) en een lunch met uitzicht over de heuvels. De patron kwam even de specials noemen en na het visje zo en het vleesje zus zei hij ook kangaroo, gevuld met abrikozen en pijnboompitten. “Kangaroo, als in het dier ?” vroeg Aapje onthutst, want we hadden net naast onze auto in het wild de eerste echte kangaroo’s gezien. Ja, als in het dier, wat we allemaal best heel zielig vinden. Ook niet nieuwsgierig naar de smaak, dus toch maar wat uiterst gezonde tapaatjes genomen. Als je heel hard hardop kangaroo zegt, maar dan met de stem van Haagse Harry, dan klinkt dat als een heel slecht woord (sorry kindjes) waar we heel hard om moeten lachen samen.

Volledig bijgekomen en inmiddels dit eilandje al een beetje waarderend vertrokken we monter naar de volgende bestemming: Byron Bay. Via de toeristische route in plaats van de snelweg, hadden we samen besloten. Zonder overleg met Femke. En dat hebben we geweten. Normaal duurt zo’n “scenic route” een kilometer of 20, dus na een kilometer of 400 begonnen we toch aan de keuze te twijfelen. Femke had inmiddels weliswaar nog niet geroepen dat we het dan zelf maar moesten uitzoeken, maar zonder een Fishermens Friend voor haar schorre keeltje zou ze ons niet terug naar de kust leiden. Wat vervolgens nog zeker drie uur zou duren, zodat we in verband met de reeds invallende duisternis besloten in een allerschattigst truckersmotel langs de weg te slapen. Rijden hier is vaak een beproeving en zeker in het donker. Het enige verschil tussen een dorpspaadje en een snelweg is dat de laatste aan de zijkanten ook een witte verfstreep heeft. Geen vluchtstrook, geen vangrail, geen verlichting. Hoewel die streep geen overbodige luxe is, want de zijkant van de weg is nou niet echt met een lineaaltje aangelegd en is dus zo scherp dat er langs de kant van de weg meer (kapotte) autobanden liggen dan bij een gemiddelde vestiging van de Kwik-Fit. En dan natuurlijk heeeeele lange stukken rechte weg, die het risico op verslapping van aandacht nogal vergroten. Heel veel kruisjes langs de weg gezien, dus we rijden extra voorzichtig. Gelukkig geen kinderen aan het stuur, zoals in New Zealand waar je al vanaf je 15e (!) mag rijden, want dan kun je tenminste naar school als je zo ver van school woont dat de schoolbus er niet komt. (Nee Julius, je blijft lekker waar je bent. Een quad is ook leuk.)

Byron Bay is een echt hippiedorp, vol mensen op slippers en met lang haar en baarden. Gelukkig hebben wij tussen onze 14.061 nummers op de iPod ook genoeg Crosby, Stills, Nash & Young staan, dus wij voelden ons meteen thuis. Peace man ! Onze zakelijkheid leverde het beste hotel in het dorp op met 70 % korting, maar daarna gaven we ons over aan onze innerlijke spiritualiteit. Dus hebben we neptattoo’s laten zetten (we vertellen niet waar. Oke dan, in dat tentje op de hoek naast de ijszaak. Haha), inspirerende edelstenen gekocht (armbandje voor de Beer !) en een foto laten maken van onze aura’s. Dat leverde een lezing door de dame op die bijna spooky in overeenstemming was met de werkelijkheid. Over onder meer positieve energie, dus toen we ruzie kregen met de portier van de nachtclub omdat hij toch echt aan het jokkebrokken was hebben we hem direct vergeven en zijn evenwel gelukkig vroeger gaan slapen. De belangrijkste conclusie van de lieve dame was dat voor ons samen veel geluk en harmonie in het verschiet ligt.

Springbook National Park was het doel voor de volgende etappe, waar we net voor het donker aankwamen. Dat levert hier prachtig licht op, en dus ook de mooiste plaatjes voor het plakboek. Alleen ga je op een gegeven moment wel erg vertrouwen op het feit dat de diesel een bereik heeft van 800 kilometer dat na veel bochten en bergen opeens niets meer blijkt te zijn. Domme Beer. Dus niet alles gezien, want voor de zekerheid maar doorgereden naar de kust. Surfers Paradise, om precies te zijn, waar coole dudes op hun waveboards het waterbeeld bepalen. Afgewisseld door de metermaids; best wel prettig om naar te kijken-mevrouwen in goudkleurige bikini’s, die al sinds 40 jaar je parkeermeter bijvullen als je te laat terug komt. Ik zal het nog een keertje zeggen: die al sinds 40 jaar je parkeermeter bijvullen als je te laat terug komt. Job Cohen eat your heart out met je 5 euro per uur en je wielklemmen. De beste stapavond beleefd in een gave tent, want stappen kunnen ze hier beter dan in NZ en de drank gaat er hier makkelijker in dan God's woord in een ouderling (voor de protestanten onder u). Lekker Formule 1 gekeken in een sportsbar en vanaf toen elke dag begonnen in de gym. Ons was weliswaar sterke persoonlijke groei beloofd door de veelkleurige hippiemevrouw in Byron Bay, maar dat bedoelde ze vast niet letterlijk. Als het zo doorgaat moeten we allemaal aan de dubbele kuur van Dr. van Lith, dus zijn tenminste onze ochtenden nu vol discipline.

In Australië is het heel normaal dat je je eigen wijn meeneemt naar een restaurant. En wat er over is aan spijs en drank weer mee naar huis. Er was eens een deftige familie die deftig had gegeten in een veel te duur restaurant. Bij het afrekenen was er nogal wat over, dus vroeg de vader aan de ober een zakje voor de hond. Waarop de kindjes vrolijk opsprongen en riepen: “Hoera, we krijgen een hond !” Hier kijken ze er echter niet van op, en om niet weer te hoeven betalen voor onze flesjes aan boord hebben we een hele lekkere gewurztraminer uit Nelson (NZ) meegenomen naar een lunch aan de rivier. Samen met de pot dukkah in de steeds verder uitdijende rugzak van Aapje. Dukkah is een lokale mix van gemalen noten met Marokkaanse kruiden, die heerlijk is op geitenkaas, gamba’s, fruit en vast ook op hondenbrokjes. We vinden het heel lekker, dus zijn we een tekort in de restaurants waar we komen maar graag voor.

Vanaf Surfers Paradise voerde Femke ons naar Noosa, maar niet zonder een door Beer geprogrammeerde tussenstop in Brisbane. Stiekem, want al was de verjaardag van Aapje al voorbij, het kadootje had hij helaas nog niet eerder kunnen kopen. En daar wel, dankzij wat voorwerk op internet. Ze is zo gek op fotograferen dat de welwillende Sony van ook al weer enige jaren oud het langzaam aan het begeven was, dus juist op deze trip zou een nieuwe camera zeer van pas komen. Dus inmiddels is ze al verschillende keren bewonderend aangesproken door collega-liefhebbers over die grote toeter om haar nek (een Nikon D90, voor de liefhebbers). Op weg naar Noosa stond een bord langs de weg van de Australia Zoo, de thuisbasis van de een paar jaar geleden door een aanval van een pijlstaartrog omgekomen Steve Irwin; de Crocodile Hunter. Tijdens de opnamen van de serie “World’s deadliest creatures under water.” O ironie. Zoals u allen bekend is Aap een vrouw van principes, dus gaat ze niet naar de dierentuin, het circus of andere plekken waar dieren worden gebruikt voor het plezier van mensen. (Graag mayonaise bij de kreeft...) Beer heeft in z’n eentje genoten van de zoo, waar dieren zoveel mogelijk in het wild bewegen en hij dus naast de obligate diersoorten kangaroo’s, wallabi’s, krokodillen, Tasmaanse duivels, dingo’s en wombat’s heeft gezien. En verliefd is geworden op een kleine koala die lekker lag te slapen in een boom maar door het aaien van haar rug even haar oogjes voor hem open deed. Ondertussen heeft Aapje een berg bekeken. Jipieee !

Noosa heeft een fraai nationaal park met een imposant regenwoud, maar je kunt er ook met je auto rijden op een officiële weg over het strand. Hoe ecologisch verantwoord het is moeten we nog even aan Al Gore vragen, maar het is een ongelooflijke sensatie om tussen de vissers, zonaanbidders en kampeerders 70 kilometer lang naar een uitkijkpunt met vuurtoren te rijden. Waar we uitkeken over zee, en helaas niet over de beloofde dolfijnen, walvissen en schildpadden. Wel een mooie zee. En dus weer 70 kilometer terug, voor de vloed en de ondergaande zon. Je mag er 50, maar wij waren met z’n 3-en dus toen er echt echt echt niemand anders was hebben we even 150 gereden over het strand. Zo cool. En hoe erg zou een bekeuring zijn geweest voor te hard rijden over het strand ? Want er is wel politie, maar geen flitspalen zoals langs de wegen. Schijnbaar wordt er niet zo heel veel geflitst. Dat zou er iets mee te maken kunnen hebben dat er ongeveer 500 meter voor elke paal een levensgroot bord staat met “Radar control” erop, maar dat weten we niet helemaal zeker. Noosa is verder de thuisbasis van enorme zwermen parkieten en vleermuizen (beiden op beeld), en ook van een privé-eiland waar Richard Branson bezig is zijn zoveelste exclusieve retreat op te bouwen. Tijdens een vaart op ons gehuurde bootje hebben we de bouwers nog wat aanwijzingen gegeven, waarna we de dag afsloten met een picknick aan het strand bij zonsondergang. Jaja, romance is our middle name.

Fraser Island had Aapje uitgekozen vanwege de natuurlijke schoonheid, zoals dicht beboste regenwouden, kristalheldere meren en beekjes en de dingo’s; een wilde hondensoort die er even wild als hongerig uitziet en dat ook schijnt te zijn. Vooral in toeristen die naar dukkah en sauvignon blanc schijnen te smaken. Dus hebben we onze foto’s uit de auto gemaakt. We kwamen aan met een drijvende bak, die ze daar ferry noemen. Met een grappige Aussie die elke zin eindigde met "No drama's." En ons wees op de eerste dingo, die ons op het strand bij aankomst al vriendelijk stond toe te lachen. Toen Beer hem vroeg hoe lang het rijden zou zijn naar de twee hotels op het eiland antwoordde hij dat het een half uur was naar de ene en twee uur naar de andere. Dat leek niet helemaal te kloppen met de afstanden op de kaart, maar nadat hem werd gevraagd hoe dat dan kon keek hij alsof we hem net hadden gevraagd of Sydney de hoofdstad van Singapore was. Die reactie snapten we later iets beter. Over het strand naar het eerste hotel ging redelijk snel (en met een hoop jippies), maar het eiland oversteken zou een woestijntocht blijken van bijna 2 uur (maar wel met nog meer jippies). Het eiland heeft geen wegen, alleen paden van mul zand en natuurlijk het strand over 120 kilometer lengte en 20 kilometer breedte. Dachten we met de "40-mile beach" in Noosa al verwend te zijn, voor de echte vierwielrijder moet dit wel het paradijs zijn. Het eiland heeft alleen geen landingsbaan. Waarom zou je ook, als de stranden zo lang en breed zijn ? En dus moesten we af en toe afremmen of uitwijken voor een landend vliegtuig voor ons. Bizar. Maar verder één groot plezier, om met onze heerlijke 4WD te raggen op plekken waar ze bij Parijs – Dakar jaloers op zouden zijn. Geslapen in een ranzige kamer waar zelfs de backpackers met een boog omheen lopen, waar we om 06:15 uur (dat is als de grote wijzer op de 6 staat en de kleine op de 3) opstonden om voordat het vloed zou worden op en neer te kunnen rijden naar Orchid Beach in het Noorden. Net gelukt, hoewel sommige rotspartijen in een oprukkende zee ons af en toe wel zweet tussen den billetjes heeft bezorgd. Heel even op internet gezeten waar we het afschuwelijke nieuws over Koninginnedag in Apeldoorn lazen. De wereld is vol gekken.

Volgende stop is Rockhampton; “de vleeshoofdstad” van de wereld. Aapje verheugt zich op een steak zoals ze hem het liefst eet. Alleen de hoeven eraf, graag, en dan even om en om dichtschroeien. Hoop dat er nog een botje voor mij overblijft...

Veel liefs van ons !