En weer een magische dag

Het zou een eenvoudige reisdag worden. Maar het liep heel plezierig anders. Prettig wakker geworden in Queenstown met nog steeds dat prachtige uitzicht en na een koffie in het dorp en het posten van kaarten naar de lieve kindjes (die inmiddels hun rapporten hebben, spannend spannend) en onze ouders, namen we de bekende, met bruine borden aangegeven, scenic route. En laat daar nou net het beste restaurant aan liggen, waar we de vorige avond tevergeefs aanklopten voor dat geroosterde lammetje. Het was inmiddels na twaalven, dus ook het alcoholpromillage was inmiddels tot beneden acceptabel niveau gedaald. Hoopvol parkeerden we de auto op de verder lege parkeerplaats. De deur stond open, en achter de bar stond zowaar de knappe jonge chef zelf. Nee, lunch deden ze niet. Helaas. Maar na wat romantisch gebrabbel over onze bijzondere reis samen, hoe Beer zijn geliefde toch wilde verwennen etcetera zei hij zoiets als dat hij misschien wel voor een beetje kaas kon zorgen. Yes yes yes !!! Dat beetje kaas werden twee borden met acht verschillende soorten Nieuw Zeelandse kazen, met daarbij huisgemaakte jam van pruimen en bessen uit de tuin. En heerlijk vers brood; had hij toch even geregeld. En daar zaten we, met de huispoes naast ons aan een wiebelig tafeltje in een zonnige tuin onder een houten pergola met druiventrossen. Ik vond die grote poes wel een beetje eng, maar Aap en Beer zeiden dat het goed volk was. Ruim twee uur lang genoten van een heel bijzonder moment. Met een ongelooflijk lekker glaasje c.q. flesje Cloudy Bay sauvignon blanc. Het was mooi.

En daarna kwamen we ook niet geheel toevallig langs Gibbston Valley winery, waar de allerlekkerste pinot noir van het land wordt gemaakt. Proeven zou natuurlijk tot verboden toestanden in de auto leiden, dus hebben we ons maar laten verleiden tot een speciale fles die we volgende week met de berenbroer en schoonzusje gaan opdrinken. Maar niet zonder handtekening van de wijnmaker zelf op het kistje, natuurlijk. Dat was het wachten waard, volgens Aapje, want in plaats van de oude lelijke man die we verwachtten ("no, I am just ugly") dook in het late middaglicht een kennelijk buitgenwoon appetijtelijke jongeman in zijn korte broek op. Die toevallig wel het opperhoofd van de wijnproductie was. En bovendien een hele aardige vent. En zo gingen we weg met niet alleen zijn handtekening op het kistje, maar ook met een speciaal voor ons nog even snel opgehaald flesje Late Harvest Riesling 2008, dat het allereerste flesje was van de op die dag geoogste en gebottelde jaargang. Omdat hij ons van die aardige mensen vond. En mij zo'n schattig hondje. Zodoende.

Inmiddels was het al later dan gepland, maar rond half 6 reden we dan toch weg. Voor een onbeschrijflijk allemachtig prachtige rit van 4 uur. Niemand op de weg, glimmend uitnodigend asfalt, uitzichten om nooit meer de vergeten en heeeeel veel heerlijke bochten. En laat Beer nou net een bietje kriebel aan de rechtervoet hebben gehad. Een Challenge voor 3 werd het dus, maar een met een gouden randje. Er waren zowaar echte tranen van spontane ontroering over zoveel onvermoede schoonheid. Volgens ons is de schepping hier begonnen.

Wel werd het donker, en dat schijnt de ideale tijd van de dag te zijn voor de possum. Volgens ons een soort van buidelrat. In Australie beschermd maar hier gehaat. Zoals onze eerste hospita al zei "the only good possum is a dead one." Het grote licht van een Honda CRV doet ze weinig, dus zijn er nu in ieder geval twee minder. Hebben nog wel geprobeerd uit te wijken, maar dat is niet goed voor de wijn achterin. En zo hebben we die lieve hospita ook nog maar een plezier gedaan.

Om een uur of half 10 kwamen we aan in Fox Glacier, samen met het verderop gelegen Franz Jozef (genoemd naar de Oostenrijkse Keizer) bekend vanwege de gletsjers. Pizzaatje gegeten, vroeg naar bed in het romantische Westhaven motel en vanmorgen op stap. Na vergelijkend onderzoek gekozen voor de dure maar beste optie: de helihike. Met een helicopter naar het hoge deel van de gletsjer gevlogen, midden op het ijs eruit gegooid en na 3 uur adembenemend wandelend op blauwwitte ijsschotsen, watervalletjes, natuurlijke jacuzzi's en meertjes weer opgepikt. Weinig energie meer over, maar dat hoeft ook niet voor het diner in 1 van de 2 eettenten hier.

Morgen een lange tocht van de Westkust naar de Oostkust, want daar is het Nederlandse Consulaat. Veel reizen is leuk, maar levert ook veel stempels in je paspoort op. En dat betekende bijna dat we niet binnen mochten in Nieuw Zeeland. Want volgens de wet moet er een duidelijk zichtbare stempel op een lege plek. En die was er niet meer in het paspoort van Beer. Het zou in Australie ook wel eens een probleem op kunnen leveren, dus na beraad vragen we hier even een nieuw paspoort aan. Hoeft alleen maar op en neer naar Nederland, en Pasen zit er tussen, dus wat kan er misgaan ?

Sweet dreams everyone !

X