Afscheid van New Zealand - Reisverslag uit Auckland, Nieuw Zeeland van Aap & Beer - WaarBenJij.nu Afscheid van New Zealand - Reisverslag uit Auckland, Nieuw Zeeland van Aap & Beer - WaarBenJij.nu

Afscheid van New Zealand

Door: webmaster

Blijf op de hoogte en volg Aap & Beer

24 April 2009 | Nieuw Zeeland, Auckland

Na met weemoed de deur van het heerlijke huis van Hans en Nienke te hebben dichtgetrokken (zachtjes, want de lege flessen mochten niet te hard rinkelen, anders gingen de buren maar rare dingen denken...) reden we naar Otaki, waar de praktijk van Hans is. Het kostte eerst nog wat moeite de dame achter de receptie ervan te overtuigen dat Geert-Jan echt de broer van Hans is ("so, you are the handsome one ?"). Achter diezelfde receptie hangt een brief waarop staat: “Dr. Itjeshorst, say It – yes – horse – t.” Echt te grappig. En dan mag Hans, of Hens, nog blij zijn met zijn voornaam. Die arme Beer kan zijn voornaam inmiddels spellen in 64 talen.

De afscheidslunch met Hans bracht gezonde groente op de burger en na een gemeend “tot snel ziens” stapten we in onze trouwe Honda en reden naar het Noord-Oosten. Het (opnieuw) wijngebied Hawke’s Bay konden we toch niet missen, en bovendien zouden de art-deco plaatsen Napier en Hastings de moeite waard zijn. Vooral ook omdat Hastings zou lijken op Wassenaar, waar volgens onze bijbel de Lonely Planet “de geblondeerde vijfstigsters hun Range Rovers op de stoep parkeren voor een Cafe Latte.” Boeiend. Not. Even doorheen gereden, maar uiteindelijk beland in Te Awanga, een kleine nederzetting bij het strand en temidden van prachtige wijngaarden. Op de bonnefooi naar een cottage gereden en ook dat was een voltreffer. Prachtig gebouwd, en van een hele aardige Amerikaanse hippie-mevrouw. ’s Avonds heerlijk gegeten bij de wijnproducent Elephant Hill, en bediend door een Nederlandse mevrouw die met haar tuinmanman was meegereisd naar eerst Tasmanië en nu New Zealand.

De volgende morgen, badend in de vroege ochtenddauw, hebben we de omgeving verkend en kwamen voor de lunch terecht bij Sileni winery. Niet alleen de shop was overweldigend voor een klein hondje, maar ook de indrukwekkende beeldentuin en vooral die ontzettend grote flessen. Ze zijn allemaal vernoemd naar oude koningen, de jerobaom, methusalem en nebucadnezar (who cares about correct spelling after so much wine ?). En hier stond er ook eentje van 18 liter. Leek ons wel een aardig maatje om te laten vullen met hun Exceptional Vintage 2008 Merlot, voor ons toch echt wel een keertje gaat gebeuren-huwelijk. Dus kwam eerst de baas van het spul om te vertellen hoe leuk dat zou zijn (wisten we zelf natuurlijk ook al), en toen kwam de hoofd-wijnmaakster om ons mee te nemen naar het heilige der heiligen. Daar hebben we uit verschillende vaten geproefd om zelf te bepalen welke we wilden, want ze hadden nog niet gebotteld. Nou, we gingen er nog even over denken, want wat ons betreft was het net goed genoeg tegen de muggen. Het wordt dus toch een Mattheus Rose 2010 op onze bruiloft. De ervaring was niettemin onvergetelijk.

Om 12 uur ‘s avonds hebben Beer en ik heel hard gezongen voor Aapje, want die werd toen officieel best wel een beetje ouder. Daarna lekker geslapen en toen de Jarige Job onder de douche stond stiekem snel een verjaardagsontbijtje gemaakt met ballonnetjes en slinger. De wekker ging vroeg af, want vandaag was de grote dag: de Huka Lodge ! En dus wilden we daar zo weinig mogelijk van missen. Ietsje te hard gereden van Te Awanga naar Taupo, ook al weer zo’n wild-doen stadje aan een enorm meer (615 km2 voor de liefhebber) in het midden van het noorder eiland. Dankzij de feilloze navigatie van Aap konden we ons nog voor de middag melden bij de receptie. Waar we werden ontvangen door Louis de Bievre, een goede vriend van Hans en Nienke die daar enkele dagen per week de scepter zwaait. Gaat namelijk zo lekker met zijn 2 meter 4. Verdomd aardige kerel, die ons eerst een uitgebreide rondleiding gaf langs de trophy room, de pre-dinner-drinks-lounge, de wijnkelder etc. en ons toen meenam naar ons kamertje. Wat de mooiste villa-hotelkamer bleek te zijn die je je kunt voorstellen. Toen we beschaafd knikkend de sleutel in ontvangst hadden genomen en Louis eenmaal de hoek om was hebben we heel hard jippieeeee geroepen en een vreugdedansje gedaan. Kijk vooral even op http://hukalodge.co.nz/cottages/ en dan de Alan Pye cottage. Scroll maar niet naar de tarieven beneden, want we hebben deze twee heerlijke nachten cadeau gekregen van een vriend. Voor ons huwelijk alvast; dan hoefde hij daarover tenminste niet meer na te denken. Goede vrienden hebben wij, he ?! Heeft u alvast een idee van onze verwachtingen... Het was werkelijk ongelooflijk. En we snappen wel dat de Engelse Koningin hier elke paar jaar de hele lodge afhuurt (dat dan weer wel), onze Koningin Beatrix en Prins Claus er verschillende keren waren en onze eigen Willem-Alexander en Maxima hier hun huwelijksreis doorbrachten. Niet in onze Alan Pye-cottage vanzelfsprekend, want zij hebben vast niet zulke vrienden. We hebben alledrie toch heel wat gezien in de wereld, maar zo moet het paradijs er wel uit zien. Absolute perfectie in elk detail, en een lokatie om altijd te willen blijven. Met bovendien een allerschattigste en lekkere fles champagne van Jeanne & Ferdinand en een hahaha-jebentweerjarig-fax van Bas & Shirley. En allemaal verjaardagswensen per sms, mail en beriggies op de site. Aap was heel erg jarig ! En dan ook nog een private chef, butler, mini-bar in de vorm van een inloop-drankenkast, jacuzzi, infinity-pool etc. etc. etc. Dus de eerste avond 5 gangen aan tafel in de living, de tweede avond in de wijnkelder na met de andere gasten de pre-dinner drinks te hebben gebruikt bij de open haard. Tja...

Als verrassing voor Aap had Beer de dag na haar verjaardag een sessie vliegvissen geregeld met een gids met labrador in een afgelegen stroompje. De pakken stonden zeer charmant, vooral de hond had veel plezier om onze pogingen, Beer ving zichzelf want de haak schoot in zijn arm bij het werpen, en uiteindelijk bleek Aap toch een natuurtalent. Erg gaaf om te doen ! Toen we terugkwamen bij de lodge stond er nog een John Deere klaar waar op gereden mocht worden door het feestvarken. Een modelletje grasmaaier, weliswaar, maar wel in de vertrouwde groengele kleurencombinatie. Ze was zo blij als een klein kind, terwijl alle tuinmannen en huishoudsters haar vriendelijk grinnikend toezwaaiden. “Maar dat is toch die mevrouw uit de Pye-cottage, die daar nu gierend rondjes aan het draaien is op ons grasveld ?” Het was het meest bizarre verzoek dat ze in al hun dertig jaar of zo hadden gehad, maar dankzij het overal zichtbare motto “Wij kennen geen nee” kon ook deze wens van Aapje in vervulling gaan.

Zo lang mogelijk zijn we in de cottage gebleven, de volgende dag. We mochten zelfs tot 3 uur blijven, dus kregen we een vorstelijk ontbijt(buffet) in de kamer en hebben we bijna de hele dag geluierd in kamerjas met krant en iPod door de speakers. Als koningen te rijk. Uiteindelijk toch met enige frisse tegenzin de sleutel ingeleverd en omdat we ook nog wat natuur wilden bekijken in de buurt besloten we nog een nachtje in Taupo te blijven. Die Huka Lodge hadden we nou wel gezien (...) dus kozen we voor het niet minder riante en charmante Quality Inn (http://www.qualityinn.com/hotel-taupo-new_zealand-NZ058?sid=rFEJ.ltw9Sg92yg.3). Snel oogjes dicht, dan is het ook weer snel morgen. Toen we in net voor 10 uur bij de sluizen stonden van de Aratiatia Rapids, waar het watermanagement (met de groeten van Willem-Alexander) bestaat uit het elke 2 uur open zetten van de sluizen. Hierdoor loopt met groot geweld een rivier en lagergelegen bassin vol in een tijdsbestek van enkele minuten. Imposant om te zien. De drukke dag bracht ons ook naar de Wairakei Terraces, waar ontelbare geisers uit de grond ons even deden denken aan New York zonder gebouwen. Nietriekend maar heel bijzonder om te zien. Net zoals de Waimangu Vulcan valley, die we tijdens twee uur helemaal naar beneden (dat dan weer wel) zijn gelopen langs veelkleurige en veelstinkende bronnen, stroompjes en geisers. Naast een vulkaan met ooit allesverwoestende kracht, die zich nu gelukkig al weer een tijdje koest houdt. Een groot kruis gaf de plek aan waar de laatste 4 toeristen stonden toen ze daar beter niet hadden kunnen staan, tijdens de laatste uitbarsting.

Het rijden in de auto in New Zealand was ook nu weer een plezier. De 12 jaar oude Honda deed het de hele reis uitstekend, de wegen zijn prima en Aapje zorgde altijd goed voor ons. Eten en drinken binnen handbereik, de kaart op schoot (soms op de kop, ergo enkele onnodige kilometers...) en de iPod op de middensteun met allebei een koptelefoontje in het oor. Heel gezellig ! Dus na een te kort uurtje kwamen we in Rotorua, hoofdstad van de Maori-cultuur en daarom niet te missen. Hoewel je de invloed van de Maori overal in New Zealand ziet (vrijwel iedereen heeft mooie tribal tattoo’s en naar het schijnt zijn er nog maar minder dan 10 mensen in de wereld met 100 % Maori-bloed) wordt deze stad geprofileerd als het platteneuzen-Mekka. Dat krijg je ervan, met al die hongi’s oftewel de bekende neuzen-tegen-elkaar-groet. We waren net op tijd voor de full evening experience, die bestond uit een rondleiding door de Te Puia-village (inclusief interactieve etnische spellen, houtsnijwerkplaats, weverij en natuurlijk de niet te vermijden giftshop met afmeting gemiddelde Bijenkorf), een origineel Maori-concert met de Haka (de strijdersvertolking, die ook nu nog wordt gebezigd bij rugby-wedstrijden), een traditioneel diner met gestoomd voedsel (zeer smakelijk en o zo gezond !) en een treinritje met afsluitende warme chocomelk. Blij dat we het hebben gedaan, want de 15 meter hoog spuitende geisers, de hete modderbaden en het beetje inzicht in hun cultuur nemen ze ons niet meer af. Met als bijzondere noot dat Beer werd uitverkoren als Chief van alle bezoekers, die eerst het vredesoffer van de Maori in ontvangst mocht nemen en toen alle strijders traditioneel mocht begroeten met een neuzenknuffel. Aap wilde ook graag, maar dat vonden de Maori toch te bedreigend... Bovendien zijn de vrouwen bij de Maori voor de was en het eten, en de mannen voor de strijd en de jacht. Kijk, zo snappen wij hondjes het tenminste weer. Het voordeel van een Chief is ook dat je vooraan mag zitten bij de zang en dans en mag meedoen met de Haka. Ik vrees dat een afbeelding daarvan wel aan dit bericht zal worden toegevoegd.

Een beetje onverstandig, maar ’s avonds toch maar doorgereden naar onze eindbestemming Auckland. Midden in de nacht een paar slome nacht-managers in hotels uitgelegd dat het crisis is en ze toch echt moesten denken aan hun bezettingsgraad. Gelukkig snapte David in het Westin het wel, dus vielen we moe maar voldaan in slaap in een heel lekker bed met uitzicht op de haven. Waar we de volgende dag een paar America’s Cup-herinneringen voor Aap hebben opgehaald bij ongelooflijk mooie en grote zeilboten met prettig gebronsde blondkrullende zeiljongetjes. En het paspoort van Beer hebben opgehaald (Aap jaloers, want afgegeven door de Ambassadeur in Wellington !). En hebben rondgeslenterd in de Victoriaanse buurten Parnell en Newmarket. En toen met zeer gemengde gevoelens naar het vliegveld reden om in te checken voor onze vlucht naar Sydney. Want we zijn wel van dit heerlijke land gaan houden, en we hebben elkaar plechtig beloofd dat we terugkomen. Over niet al teveel tijd.

Ter afsluiting van het New Zealand-deel een motto zoals je die hier overal ziet, maar waarvan dit er eentje is die ons gevoel hier wel zo’n beetje samenvat:

“Life cannot be measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away”

Geniet ! En een dikke kus voor iedereen !



  • 24 April 2009 - 06:14

    Dutch Kiwis:

    hi lieverds,
    net weer genoten van jullie uitgebreide verslag. helemaal te gek die Huka Lodge. Louis komt overmorgen logeren toevallig, gelukkig eet
    -ie ook gewoon nasi met een biertje erbij...
    Als ik dit lees weet ik weer waarom wij hier WONEN! geniet van Aussie wordt vast ook heel leuk, kus van ons

  • 24 April 2009 - 19:17

    Wytske:

    Ben net met mama Mieke alleen even de foto's zitten kijken. Wij hebben besloten dat we ons boeltje hier oppakken en in de Huka Lodge gaan wonen. Misschien mogen jullie een keertje komen logeren als jullie lief zijn. :-) Ga morgen jullie tekst erbij lezenz en even nog iets sturen. Mama Mieke stuurt ook snel weer wat zei ze net! kus kus kus kus kus kus kus kus kus mus*(huh?) kus kus..

  • 28 April 2009 - 12:27

    Mam:

    hi lieverds,
    Heb weer ontzettend genoten van jullie verslag, de mooie foto's waar jullie zo happy op staan dat dat alles zegt van de vakantie. Ik heb er eigenlijk geen woorden zo mooi leuk allemaal.Je verjaardag was tof,aap, een blijvende herinnering. Ik hoop dat jullie nog verder gaan met genieten van elkaar omgeving mensen ja gewoon alles.Dikke knuffel van ons

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Aap & Beer

Actief sinds 05 Maart 2009
Verslag gelezen: 2169
Totaal aantal bezoekers 25961

Voorgaande reizen:

16 Maart 2009 - 17 Juni 2009

Onze wereldreis !!!

Landen bezocht: