De wereld is klein ...

Met gezonde spierpijn in de billetjes van ons gletsjer avontuur, goed nieuws op zak en het schaamrood op mijn koppie vertrokken we zaterdag ochtend uit Fox Glacier richting Christchurch. Schaamrood omdat het goede nieuws iets was waar de beer en de aap wel een jaar lang hard aan hebben lopen trekken en duwen en aap enkele maanden geleden de historische woorden had gesproken: ‘als het is gelukt dans ik de sirtaki op straat in mijn nakie’ ... dusszz ik hoef niet uit te leggen dat de beer op het moment dat het nieuws binnenkwam de gordijnen enthousiast open schoof, de deur open deed en de video camera pakte en met een veel te grote glimlach hoopvol de aap aankeek ... en dus ondertussen het beste chantage materiaal heeft wat een beertje zich kan wensen – Paris Hilton eat your heart out !
Het doel was vandaag om via Arthur’s Pass het south island van west naar oost te doorkruisen en het bleek wederom de perfecte route voor een Challenge goes New Zealand te zijn - met een Mini Coopertje S; dat dan weer wel. Heerlijke wegen en vooral overweldigende natuur; bergen en bomen die over je heen hangen wel kilometers lang en je heel klein laten voelen, werden afgewisseld door een soort Astrix en Obelix verhaal met hele grote menhirs op een bomenloos landschap. De reis ging veel sneller dan verwacht en aan het eind van de middag kwamen we al aan in Christchurch . Nu hadden we heel toevallig gelezen over dat heerlijke restaurantje in een hotel aan het park dus daar zijn we direct naar toe gereden om te kijken of we een tafeltje konden reserveren (bericht voor alle thuisbijvers : nee, jullie hoeven ons niet in te schrijven voor de AA, maar een 2-persoons abonnementje op de sportschool bij thuiskomst is misschien ondertussen wel een geschikt cadeau). Bij aankomst bleek het ook nog een ontzettend leuk en goed hotel te zijn – dat kan natuurlijk ook niet anders als je de naam hoort : The George (ja George, we hebben briefpapier, een pen, notitie blokje etc meegenomen – de beer wilde ook nog de badjas meenemen maar dat mocht niet van de aap) en de openingszin van de beer – we saw the sign outside saying special offer for two very nice Dutch people – zorgde ervoor dat we een driedubbele upgrade kregen en ook nog het laatste tafeltje om 21.00 uur voor het 10-gangen Evolution tasting menu met wijn-arrangement – wij zeggen driewerf Jippieeee ! En dat was het ook absoluut – ieder hapje was een genot en de erbij gepaard gaande wijnen zorgde ervoor dat onze route voor de komende dagen ook weer bekend was. Even om het beeld te schetsen tussendoor – de kosten in New Zealand liggen dus ontzettend veel lager; de salarissen ook maar als je met Euro’s naar dit land gaat ben je absoluut de koning. Het 10-gangen menu met de wijnen wat in het geheel zeker Oud Sluis niveau was kostte Euro 80,- pp – benzineprijzen zijn 40% van die in NL. Sorry – ook dat is dus fijn in New Zealand dus we hebben nog steeds geen enkel negatief punt gevonden. Beer begrijpt ondertussen zeker de liefde van de aap voor het land en is net zo betoverd. Misschien alleen dat we het uitgaansleven voor 30+ moeten vinden, want na het diner nog even de stad is voor de ouderwetse ‘voetjes van de vloer’ sessie maar dat moeten we misschien na de botox behandeling nog maar eens overdoen. Zeker leuke kroegen – maar voor 99% bezocht door pubers die met ID-kaarten in de rij stonden, in veel te korte rokjes en met teksten als ‘naughty by nature’ op hun rug getattoeerd – zelfs voor een beertje hoeft dat niet meer. Maar zeker mooie avond en maar weer eens met een paracetamolletje de (luxe) mand in. Zondag lekker rustig aan gedaan en geluncht op het platteland tussen allemaal lokale boerenfamilies en ’s avonds bij gebrek aan studio sport – met afhaal indiaas voor de tv om de F1 te zien – wel even lekker knus.

Maandag ochtend stond in het teken van het beren-paspoort. Vanaf het hotel gewandeld naar het consulaat en ontdekt dat Christchurch eigenlijk veel leuker is dan we twee weken geleden dachten. Voor NZ begrippen mooie architectuur, veel galeries en musea – eigenlijk zeker de moeite waard. Aangekomen bij het consulaat gebeurde echt iets heel grappigs. Er zat een oude mevrouw te klunsen met het invullen van een formulier dus – terwijl de beer moest uitleggen aan de mevrouw achter het loket dat zijn oor toch echt helemaal op de foto stond - vraagt aap of ze haar kan helpen. Ze begint met de eerste regel in te vullen: geboorteplaats ’s Hertogenbosch. Aap zegt dat is ook toevallig – ik ben geboren in Oss. Begint die lieve mevrouw toch in plat Oss dialect te vertellen dat ze in Oss is opgegroeid en er eentje is van Hendrix , met die auto-onderdelen zaak op den Heuvel ... hoe toevallig is dat - behalve ontzettend ! Ging ze ook nog altijd ijsjes eten bij dezelfde zaak – moet niet gekker worden. Wel mooi verhaal eigenlijk – op 25 jarige leeftijd was deze mevrouw samen met haar man en twee kleine kinderen in 1958 op de boot gestapt in Rotterdam om te beginnen aan het grote avontuur. Ze vertelde dat op het moment dat ze echt moest instappen ze nog bijna de trein samen met de kinderen naar haar moeder had gepakt – maar toch maar gegaan en nu heel gelukkig hier en kan zeker niet meer in NL wonen. Ondertussen zijn we heel veel van deze generatie Nederlanders tegen gekomen en het is altijd weer een feest. Deze mevrouw liet ook weer blijken dat je Brabantse gezelligheid nooit verleert want we moesten zeker bij haar thuiskomen, thee drinken met Jan Hagel koekjes en bokkepootjes en ze had ook nog wel twee bedden over dus we konden daar ook slapen. We moesten helaas door – maar hebben met een knuffel en weer een mooie herinnering rijker afscheid genomen. Even verzoek aan iedereen: vanaf nu graag duimen dat het allemaal goed gaat komen met het paspoort en het op tijd weer terug is in Auckland ... hoewel ondertussen dat eigenlijk ook niet meer zo erg is als je het nieuws bekijkt: het gebied in Australie waar we naar toe gaan is Natural disaster gebied door vele overstromingen en sinds gisteren is er Political chaos in Thailand ... misschien toch een paar kleine aanpassingen nodig in het reisprogramma !

Maar ok – na een bezoek aan het Arts Centre en nadat we ons weer hebben laten verleiden tot het kopen van twee mooie Maori schilderijen (ja ja, we weten dat het vaak thuis veel minder leuk is !) die eigenlijk perfect belichamen waar we voor staan en hoe we nu in het leven staan, veel te laat in de auto gestapt op weg naar Kaikoura waar we naar de walvissen wilden gaan kijken. Dat feest ging dus niet door want zoals gezegd – veel te laat aangekomen en die walvissen werken blijkbaar ook alleen maar part-time. Dus maar doorgereden naar het rustieke plaatjes Blenheim midden in het Marlborough gebied. Dit gebied is het grootste wijnproducerende gebied in NZ met 12.000 hectare aan druiven, 106 wineries en 428 grape growers – 60% van alle wijnen in NZ worden hier geproduceerd. We hadden ons voorgenomen om, natuurlijk naast ons links en rechts nog lekker te laten verwennen door de tastings, ons te verdiepen in het productieproces en hadden dus ook een echte tour geboekt bij de Montana winery. Echt helemaal leuk want het is net oogsttijd dus ze zaten er midden in. Dit oogsten gebeurt trouwens grotendeels met enorme grote machines en slechts alleen bij de kleine wineries nog met de hand. Op zich ook wel begrijpelijk want ieder dag kwam er alleen al bij deze winery ongeveer 1900 kilo aan druiven binnen en afhankelijk van de soort druif natuurlijk werd er een ander proces ingegaan. Dus we gingen hallen door gevuld met enorme grote koel silo’s voor de witte wijnen danwel met oneindig veel wijnvaten van Frans eiken voor de pinot noir. De omgeving was ook helemaal prachtig want omdat het herfst is, is het een groot kleurenpalet waar je door heen rijdt (dit heeft aap ook verleidt tot wat arti-farti foto’s dus sorry ...) absoluut fantastisch.

De volgende dag nog even kort naar het oude hippie stadje Nelson en toen was het zover; op naar de ferry in Picton om te vertrekken naar het North Island en ons klaar te maken voor ons bezoek aan Adam & Patricia ... oh nee sorry Hans & Nienke (grapje !!! ... maar het blijkt dat als je een while in New Zealand lives, je with a minimum of two Engelse words in een sentence gaat spreken ... that knocks so to say). De ferry schijnt een beetje heftig te zijn geweest met veel mensen die een klein spugje moesten doen – maar daar hebben wij niets van gemerkt want aap en ik lagen lekker te slapen. Maar het doel was dus Paraparaumu (uit te spreken als pah-ra-pah-ra-oo-moo - om te oefenen hebben we in de auto het volgende liedje gezongen: ik heb een broer in pah-ra-pah-ra-oo-moo en die komt hiep-hoi – ik heb een broer in pah-ra-pah-ra-oo-moo en die komt hiep-hoi !). Een hele exotische naam die betekent ‘scratch from an oven ‘ dat dan weer wel. Aangekomen in Paraparaumu met kriebels in de buik op zoek naar het Kapiti Coast District Council om Nienke te verrassen. Binnen geleid door een lieve mevrouw stonden we ineens drie etages hoger in haar kamer ! Zo leuk ! En wat een mooie plek om te werken by-the-way – uitzicht over bergen en mooie landschappen – echt helemaal goed. Maar vooral leuk om te zien waar ze werkt om een beter beeld te kunnen krijgen. Toen op weg naar hun huis – jemig dat had nog een mooier uitzicht dan we dachten – volledig gelegen aan het strand met uitzicht op het Kapiti island, iedere dag de mooiste zonsondergangen en dat dan met het continue geluid van de zee. We werden helemaal blij. Een heerlijke, gezellige avond gehad met zijn 4-tjes met lokale kazen en ons cadeau van de Chard Farm (noot van de redactie: zie vorige verhaal) een dubbele magnum pinot noir voor het nieuwe huis ! Wat ontzettend speciaal was het om met hun aan een tafel te zitten en een hele avond te kunnen kletsen.

De volgende dag op tijd (hoewel Hans daar anders over denkt ...) vertrokken naar Martinborough met een fantastische rit door de bergen. Aangekomen in Martinborough bleek dat Nienke echt een ontzettend lief cottage huisje had gehuurd helemaal compleet met rozenstruiken, lavendel en een veranda ! Alvast lekker de houtkachel aangestoken, een klein glaasje gedronken en toen werden we opgehaald door Adam om ons te brengen naar het restaurant op de winery Tirohana. Daar werden we verwelkomd door de eigenaar die een oude muzikant was en een compleet holistische benadering bleek te hebben ten opzichte van het wijnmaken. Er stond een soort Cafe del Mar muziek op bij de druiven – daar werden ze rustig van – en hoewel hij ze nog net niet masseerde werden ze volledig in de watten gelegd. Desalniettemin vond hij 60% van de oogst vaak niet goed genoeg en had dus een erg kline productie. Hij had ook zijn lucky shorts aan die tot zondag niet uitging want dan werd er geplukt. Aap haar ogen gingen glinsteren want dat stond nog op het verlanglijstje ! Dus met hollandse brutaalheid de vraag: mogen wij helpen ? Hij zei dat hij dat een eer vond en dat het alleen maar bijdroeg aan de kwaliteit van de wijn als mensen zoals wij meehielpen ... wat kunnen we zeggen ! Dus we moesten zondag om 8.15 fris en fruitig ons maar melden en dan zouden we onderdeel zijn van het druivenplukkenproces, compleet met Maori zegeningen en een koffie ceremony. Hoe leuk is dat. Daarna volgde een heerlijk diner en een nog mooiere avond die eindigde met sigaren roken op de veranda van ons huisje en gesprekken onder het maanlicht.

De volgende ochtend was het de tijd dat onze Arts Sportiek wandelschoenen eens echt getest werden (werd ook wel eens tijd!) en vertrokken we naar de Putangirua Pinnacles voor een wandeltocht van twee uur in de bergen. De pinnacles zijn een soort gigantische orgelpijpen die door de eeuwen heen gevormd zijn doordat de regen het zout en zand heeft weggespoeld en het onderliggende ‘bedrock’ blootlegt. Beetje afzien zo stijl omhoog maar absoluut de moeite waard – boven aangekomen is het wederom een verhaal van Astrix en Obelix en slaat je fantasie op hol. Onderweg nog heel leuk vogel-les gehad van Nienke en ondertussen weten we nu ook hoe de fantail en de tui vogel klinken en er uit zien ! Daarna in de auto gestapt en vertrokken naar Ngawi – een klein vissersplaatsje met een enorme zeehondenkolonie en wat we daar zagen is met geen woorden danwel foto’s te beschrijven.We hebben echt wel 200 zeehonden gezien in alle formaten en van alle leeftijden op soms wel een meter afstand ! Het allermooiste was dat Hans door op een rots te klimmen een soort pierenbadje had gevonden waar alle kleintjes zwemles kregen en veilig konden zwemmen en spelen zonder bang te zijn voor de Orka’s. Dat was een regelrechte aflevering van Discovery Channel ! Op een gegeven moment ging zelfs een kleintje zogen bij haar moeder (zie filmpje) en dat was echt een magisch moment. Nog verdwaasd door alle ervaringen van de dag, met z’n 4-en luid meezingend met echte oldtimers op de ipod van Hans, in de avondzon uiteindelijk terug gereden naar Martinborough. Daar hebben we heerlijk in de kroeg rugby gekeken en gegeten en nog gedanst bij een als Ali G uitziende dj en later in een hele vage kroeg met een nog vager bandje de laatste calorien van de dag verbrand.

Na zoveel mooie ervaringen moet natuurlijk een keer een dag komen waarop alles misgaat ... en dat was dus eerste paasdag. Nadat de beer driftig naar zijn gevulde eitjes had gezocht (en ook had gevonden!) gingen we om 8.10 op weg naar Tirohana voor onze holistische druivenpluk ervaring ... niet dus. Daar aangekomen stond de eigenaar – overigens nog steeds in zijn lucky shorts – slaperig in de deuropening en vertelde ons vrolijk dat het niet doorging ... de wijnmaker had gezegd dat de suiker nog niet klaar was en nu gingen ze pas dinsdag plukken. Ze hadden ons nog proberen te bereiken maar dat was niet gelukt: Duhhh ! Daar sta je dan om 8.15 in een plaatsje met 1.360 inwoners op eerste paasdag. Nienke had echter gelezen dat er een farmers market was en die begon om 10 uur – jippie toch nog wat te doen dus maar eerst een kop koffie. Om 10 uur aangekomen- je raadt het al – geen farmers market – die was namelijk gisteren – foutje op het internet ... Toen kwamen we een mevrouw tegen en die ging wel ergens anders druivenplukken – ze wist zeker dat ze hulp nodig hadden dus we moesten haar maar volgen. Een voorzichtige glimlach kwam weer op onze gezichten. We kwamen inderdaad aan bij een wijngaard waar heel druk werd geplukt en waar al volle kisten ons vrolijk stonden aan te staren – maar nee hoor – hij had al meer plukkers dan hij kon handlen. Dan maar via Greytown naar Wellington want daar was een mooi museum en beer wilde graag de Monet expositie zien. Greytown was trouwens verrassend genoeg een heerlijk plaatsje met hele mooie antiek shopjes en Art galaries en na een lichte lunch op weg naar Wellington. Eerst met de kabelbaan een bezoek aan de botanische tuinen – onze vogelkennis weer even getest - en toen naar het Te Papa museum. Eerst nog even de zalen met de grootste ooit gevangen octopus ter wereld bezocht, verdiept in de Maori cultuur en toen was het tijd voor Monet ... dachten we. Sorry we are closing ! Aahhhh dan geven we het maar op en gaan lekker met take-away naar huis en een echte NZ movie bekijken.

Al weer de laatste dag van ons bezoek gingen we vullen met een BBQ op het nieuwe landgoed van Hans & Nienke in Te Horo. En het is zeker een landgoed en vanaf nu door ons gedoopt als: Southfork ! Zo ontzettend mooi met echt alle natuur die je je kan voorstellen: weilanden, duinen, Toscaans-achtige heuvels, bossen, fruitbomen, zee met een strand vol prachtig drijfhout – echt helemaal mooi. Je ziet vanzelf de koeien al grazen, de kippen eitjes leggen en jezelf met grote kaplaarzen in de tuin werken ! Het huis wordt de komende maanden helemaal aangepakt en eigenlijk opnieuw gebouwd en eerder deze week hadden we alle tekeningen al doorgenomen en ook dat wordt echt een absoluut plaatje ! ’s Ochtends lekker salades en pastas gemaakt en met een volle auto dus richting Te Horo. Daar stonden al twee vrienden van hun te wachten – Rutger en Landa. Het moet niet gekker worden maar Landa had op school bij de beer gezeten en gewerkt in NL met een goede vriend van de aap – Deel II van de wereld is klein zullen we maar zeggen. Iets later kwam ook Guy met zijn kindjes – een andere vriend en volledig uit ander hout gesneden. Echt een geweldig crocodile dundy achtige vent – die meteen met zijn pigknife kwam en de meest stoere verhalen kon vertellen. Dus over tweede paasdag kunnen we gelukkig weer zeggen dat het meer dan fabelachtig was behalve dan dat Hans zijn gun was vergeten zodat aap niet kon schieten en dat de deur naar de tractor niet open kon ....

Gisteravond geheel verzadigd nog bij elkaar gezeten en genoten en nu moeten we helaas de tas gaan inpakken. Vanochtend al een kus en knuffel gegeven aan Nienke en zo dadelijk nog even bij Hans langs op zijn werk en samen lunchen en dan gaan we weer en route en ons voorbereiden op nog een paar heerlijke dagen in NZ en zeker verheugen op ons vroegtijdig huwelijks cadeau van een lieve vriend namelijk twee nachtjes in de Huka Lodge met de verjaardag van de aap ... u begrijpt het al het wordt weer afzien !

Voor nu duizend dank-je-wel knuffels aan Hans & Nienke voor de heerlijke dagen en een pootje voor jullie allemaal !!!