Pipo de Clown en Mamaloe

Rockhampton was best een vleselijke bammer. “Meat capital of the world,” zou het zijn, en de grote stier op de rotonde bij de ingang van het durp beloofde ook veel goeds. Maar de naar schatting 2,5 miljoen koeien (snappen best dat die stier even rust nodig had) waren in geen weien of wegen te zien. En Aapje had nog wel zo gehoopt op die levensgrote steak, bloody en met blauwe kaas. Uiteindelijk hebben we nog wel aardig gegeten, maar toen ook nog de organisator van de in de Lonely Planet aangekondigde outback-tour “wees 1 dag een cowboy” een sabbatical year bleek te hebben genomen (kennelijk zeer lucratief of zeer vermoeiend, dat boerenleven) hadden we een borrel nodig. En die bleken gelukkig ruim voorhanden in Rocky, zoals de lokalen hun wereldje liefkozend noemen. Lieve hemel, wat kunnen die mensen drinken. Naar het schijnt slaan met name de dames het diner met regelmaat over, zodat die uitgespaarde kalorietjes kunnen worden besteed aan de alcohol. Helpt niet echt, zoals we overal konden constateren. Misschien dat dat meat capital wel sloeg op de veel te grote vrouwen in veel te strakke leggings en veel te korte naveltruitjes. Brrrrr. Wel gezellige veel te grote vrouwen, want bij onze troostborrel kwamen we aan de klets met verschillende buitengewoon vriendelijke autochtonen die ons al zwierend bij de Bee Gees een hele leuke avond hebben bezorgd. Net op tijd voordat de “Meat Week” zou beginnen zijn we vertrokken.

In Airlie Beach hebben we maar liefst vijf nachten in een heerlijk appartement gezeten, in een project met het lekkerste Franse restaurant van de plaats (mais bien sur) en met een boom vol grote en zeer luidruchtige witte kakatoes bij onze voordeur. Heerlijk om na toch best veel reizen, koffers in- en uitpakken (inmiddels is de extra koffer aangeschaft en hebben we al een paar keer mogen bijbetalen voor de extra bagage, dus van backpacken is definitief geen sprake meer...) en verschillende indrukken even wat langer op dezelfde plek te zijn. Aapje heeft een perfecte planning bedacht en vrijwel alle bestemmingen zijn even leuk, maar een beetje rust bleek ons alledrie zeer goed te doen. Zo hebben we ook een hele dag thuis doorgebracht met een stapel dvd’s van de receptie en een pizza van Domino’s. Met peperoni en dubbel kaas.

Misschien leuk om een keer te zeggen, maar het gaat meer dan goed met ons. We genieten zeer en hebben het bovenal heel gezellig samen. Elke dag is weer leuk en ze blijken regelmatig toch minder tegengesteld te zijn dan werd aangenomen. Ik blijf vanzelfsprekend altijd een lief en neutraal hondje, maar die twee niet altijd even makkelijke karakters blijken toch heel goed bij elkaar te passen. Had die paarse mevrouw met haar aura-foto’s natuurlijk al voorzien.

Hoogtepunt tijdens ons verblijf was absoluut het duiken in the Great Barrier Reef. Voor allebei de eerste keer en dus allebei ook heel stoer onze zenuwen maskerend. Best tegennatuurlijk, als je alleen door je mond kunt ademen. En ook dat je vooral heel rustig weer naar boven moet gaan, ook als je in paniek zou raken beneden. Wat niet door de haaien kon komen, want die waren er volgens de aardige Nederlandse eigenaar niet meer waar we zouden duiken. Die waren immers al opgegeten door de krokodillen... En bedankt. Onze strakke modieuze duikpakken zouden ons wel beschermen tegen de stingray’s. Dat dan weer wel. Geen overbodige luxe, zoals de eerder genoemde Steve “Crickeyyy !” Irwin ons niet meer kan navertellen. Wat was het een feest ! Vonden we onszelf al heel stoer toen we met een elegante zwaai de circa 15 kilo wegende zuurstoftank op onze rug wierpen; toen de arme snorkelaars op onze boot ons met gepast respect nakeken tijdens onze afsprong waren we helemaal de Man en Vrouw van Atlantis zelve. En hoewel het zicht door alle boten in de buurt wat tegenviel zijn we tot maar liefst 12,6 meter diepte geweest en hebben prachtige koralen, veelkleurige vissen en zelfs een schildpad gezien. Naast de vertrouwd blauwkleurige vinnen van Zeke de instructeur, die we ook best redelijk angstvallig in de gaten hebben gehouden. Toch slordig verdwalen, in zo’n grote oceaan. Op de laatste dag hebben we twee didgeridoo’s gekocht; hét instrument van de lokale aboriginals. Een door termieten uitgehold stuk hout, dat met bijenwas wordt afgesmeerd zodat er op te blazen valt. We kregen er een lesje bij. Gewoon de lippen laten trillen door er langzaam adem door uit te blazen. Dat doet Beer ongeveer elke nacht, dus dat ging hem gemakkelijk af. Ze worden al generaties lang beschilderd met de meest prachtige voorstellingen en afbeeldingen. In ons geval vertellen onze didgeridoo’s een treffend passend verhaal van een likeminded man en vrouw op reis, die mooie dingen meemaken en interessante mensen ontmoeten, waardoor ze uiteindelijk persoonlijke groei zullen ervaren en het leven één groot feest blijft. Waarvan akte.

De eindbestemming van ons eerste Australië-deel was Cairns, in het Noorden van Queensland. Een stevige rit van 650 saaie kilometers over veelal kaarsrechte (snel)wegen, maar ons strakke schema bepaalde dat we ons daar moesten melden. In het naar de beide moeders vernoemde Jeanne-Krila hotel (lokaal geschreven als Shangri-La). Prima in orde, en natuurlijk voor een koopje. Met de groeten van de lokale Easyjet -Jetstar genaamd- hadden we een dagje extra, want onze keurig uitgekozen middagvlucht bleek opeens verzet naar de volgende morgen om half zeven (nul zes dubbele punt drie nul uur). Heel vroeg opstaan dus, maar gelukkig ook extra tijd om naar het leuke dorp Kuranda te rijden. Waar Aapje zowaar mee is gegaan naar een bird sanctuary, een vlinder sanctuary en een algemene sanctuary met kroko’s, slangen (boven ons hoofd slingerend op een laaghangende tak !), kangaroo’s en voor haar de eerste ontmoeting met koala’s. Ook zij was op slag verliefd, en daar was niet eens een geposeerde foto met zo’n lief slaperig beestje (à raison van 10 euro) op je arm voor nodig. Dat ging ons allebei te ver. Gelukkig heeft Aapje zelf een gigabytje volgeschoten van die echt te aandoenlijke knuffeldieren. We hadden ons extra ingespoten want er heerste nogal een dengue-golf. Niet echt grappig, deze verradelijke mug, aangezien het je niet alleen een paar zeer pijnlijke weken kan bezorgen (er is geen vaccin tegen) maar ook je leven. Het leven in de tropen gaat niet slechts over rozen. Na een bezichting aan de prachtige Barron Falls watervallen leverden we tevreden onze trouwe Pajero -na 3.850 kilometer- in en vielen in slaap aan boord van de drie uur durende vlucht naar Adelaide.

En daar haalden we hem maar meteen op: onze eigen woonwagen ! Ruim zeven meter Mercedes, drie meter dertig hoog en bijna een rijbaan breed. En heel veel dingen die we nog nooit eerder hadden gezien. Zoveel zelfs, dat het verhuurbedrijf een dvd had gemaakt met de instructies. Waar we met stijgende opwinding en steeds groter wordende ogen naar hebben gekeken. Vooral het deel over hoe je de tank met de toiletproductie (niet voor niets onbekend in de Dikke van Dale) moest legen viel nogal rauw op het maagdarmstelsel. Om het maar zo uit te drukken. “En vergeet niet de groene knop in te drukken, voordat je de tank leegt in de daartoe bestemde container.” Jakkes jakkes jakkes. We besloten spontaan dat we overal zouden dingessen behalve in onze eigen kampeervrachtwagen. De airconditioning, ijskast, magnetron, televisie-dvd-combi, kluis en vijf bedden herkenden we gelukkig wel. En de navigatie, hoewel deze nog slechter is dan Femke. Beer heeft haar IHOGI gedoopt (Ik Heb Ook Geen Idee); Aap vond ANIWWA passender want in de nationale taal (Also No Idea Where We Are). Hoe dan ook, met behulp van apparaat en kaarten voor de zekerheid wurmden we ons door de opeens heel smalle straten de stad uit. Als Pipo de Clown en Mamaloe op de bok. Sapperdeflap !

Alsof het bij onze vakantie hoort bracht de eerste etappe ons door een prachtige wijnroute, waar we eindelijk weer de prachtige herfstkleuren zagen van New Zealand. Werkelijk eindeloze velden met wijnranken in de meest fraaie kleuren, met name in het deel dat ze Chardonnay-country noemen. Het was Moederdag en dus hebben we onze moeders in ere bedacht. Waarna we een rustige romantische lunch dachten te kunnen hebben in een wijngaardrestaurant. Romantisch was het, dat ene tafeltje op de grote veranda met fantastisch uitzicht. Een hele grote veranda, waar later vooral heeeeel veel (klein)kinderen op bleken te kunnen rennen, fietsen, rollen, schreeuwen, huilen etc. Van de in grote getale aanwezige families met in de zondagse jurk gestoken (groot)moeders. Geen babysitkorting maar wel heerlijk gegeten.

In Port Elliott hebben we voor het eerst de woonwagen op een daartoe kennelijk bestemd vlak terrein met een gebouw met wc’s en douches in het midden geplaatst. Direct aan zee, dat dan weer wel, en onder een boom. De luifel na zorgvuldig uitvouwen direct maar weer binnengehaald in verband met de toenemende wind en verder zeer genoten van het intieme samenzijn in ons huis voor 12 dagen. Echt heel leuk, dit min of meer luxueuze kamperen ! Nooit geweten hoe prettig het is om ’s morgens op je slippers al fluitend met je wc-rol en toilettas in je hand de buurtjes te groeten. Helaas blijven we overal te kort om mee te doen met de bingo en de karaoke, maar we hebben ons alledrie meteen aangemeld voor de naderende Kampeer- en Caravan-Rai. De volgende bestemming was Mount Gambier, waar we direct aan een imposant lichtblauw meer stonden. Wat in werkelijkheid de drooggevallen top van een ooit actieve vulkaan bleek te zijn. Gaaf ! Verder niet heel veel te beleven en bovendien zeer nieuwsgierig naar de beroemde “Great Ocean Road,” dus de volgende morgen vroeg vertrokken.

Aapje had Port Fairy uitgekozen om de woonwagen een nachtje te stallen. Niet alleen vanwege de lokale heerlijke aardbeien die we langs de weg kochten, maar vooral vanwege de verschillende scheepswrakken die er te zien zijn. Dus niet. Toen we informeerden of we het misschien met eb nog eens moesten proberen vertelde de mevrouw ons met droge ogen dat ze weliswaar niet zichtbaar waren, maar dat ze er toch echt lagen. Nee natuurlijk. Wat ons betreft dus wel een beetje stoute Port Fairytale ! Zo maak je van Schuddelanderdriel nog een toeristenattractie van de eerste orde... Wel heerlijk gegeten (moet toch gebeuren op z’n tijd) bij een eigengereide chef die niet toestond de oesters in te ruilen voor de eend en dus de eend gratis toevoegde aan het toch al niet echt lichtverteerbare menuutje. Beer zag in de golven een paar surfers aan voor vrolijke dolfijnen (eindelijk, dachten we). We hebben met verbazing gekeken naar één van de vele drive-in-slijters hier. Ongelooflijk, je bestelt gewoon je kratje bier en flesje jonge Bokma (of de lokale variant) bij loketje 1 en bij loketje 2 schuift iemand je bestelling achterin. Heel handig, scheelt sjouwen en is ook discreet want overdekt en geen inkijk. Dat hadden we in Paraparaumu moeten weten... De voicemail van Muriëlle ingezongen voor haar wetenwenietmeerste verjaardag (41) en toen de Great Ocean Road op.

We snappen waarom ze hem zo noemen. Wat een waanzinnige weg. Met de meest mooie limestone rotspartijen langs de kust en natural parks en rainforests die elkaar afwisselen. Slingerend asfalt tussen blauw van de zee, oker van de cliffs en groen van de bossen. Eén van de rotsformaties heet de 12 apostollen, hoewel er maar 6 staan. Of 48, afhankelijk van hoe je telt. De zee erodeert de rotsen namelijk steeds verder zodat alle nu nog alleen staande rotspunten uiteindelijk zullen verdwijnen. Een andere rots heet de Arch en daar mocht ik eindelijk weer eens op de foto. De woonwagen rijdt echt heerlijk en kan prima mee op stijgende en overharde stukken. Zelfs in het niet al te beste weer. Weliswaar rust er een zegen op de meeste fotomomenten, want net dan schijnt even het zonnetje, maar in het algemeen niet meer dan een graad of 15 (vinden we niet zo erg; straks in Thailand zullen we er nog naar verlangen) en vooral veel regen. Zoveel dat we maar even langs de weg zijn gestopt voor een memorabele lunch in de zithoek. Met dipjes, glaasje en een stukje dvd. Heerlijk.

Een tussenstop in Lorne bracht ons aan het einde van de Great Ocean Road en daarna in Melbourne. We zijn net aangekomen, hebben de 240 volt aangesloten op de woonwagen, de waterpomp geactiveerd en zitten nog een paar dagen in deze schijnbaar coole en interessante stad.

Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen !