No worries mate !

Melbourne is een heerlijke stad. De kampeerplaats voor onze woonwagen lag wel even buiten de stad -in een wijk waar blijkbaar zelfs de Indische taxichauffeur zijn zonnebril even opzette om herkenning te voorkomen- maar we hebben een paar goede dagen gehad.

De eerste dag was al redelijk gevorderd bij aankomst, dus na de check-in en het betalen van 12 euro voor een nachtje staan, stroom aftappen en gezamenlijk douchen en toiletteren hebben we eerst maar even de site geupdate. We weten dat u allen al uw werk en overige bezigheden aan de kant gooit als de melding komt (u heeft toch wel gekozen voor de automatische mail-optie ?!) dat er een nieuw verhaal met foto’s is, dus sorry dat het af en toe misschien wat langer duurt. Soms is internet niet voorhanden wanneer het ons uitkomt en soms hebben we gewoon even geen zin, want het kost toch altijd weer een uur of drie voordat alles er op staat, maar gegeven de fanmail kunnen we alleen maar constateren dat onze moeite in dankbaarheid wordt ontvangen. Na het internetten in het door Google tot beste internetcafé van Australië uitgeroepen kelderhol met DJ (heel handig als je even lekker wilt skypen...) ontdekten we aan de overkant de Spice Market. Geen oriëntaalse bezienswaardigheid, maar een fantastische club van 800 m2 onder het Grand Hyatt Hotel. Prachtige inrichting, heerlijk eten, mooie mensen. En we mochten er zowaar in, nadat we hadden uitgelegd dat de Gaastra-sloffen van de Beer (49,95 euro bij Arts Sportiek in Uden, http://www.arts-sportiek.nl/) toch echt heel hip zijn in Nederland en echt niet mogen worden afgedaan als ordinaire sneakers.

Aap had natuurlijk als vanouds weer een strak programma voorbereid. En dus leidde de tweede dag ons eerst naar de Victoria-market; een enorm grote verzameling markten, keurig ingedeeld naar de soort aangeboden waar. En dus fotografeerden en filmden we erop los om de vele fraaie kramen met vlees, vis, groenten & fruit, brood (vooral brood, want de bakkersdochter is altijd alert) & banket, hele echte Louis Vuitton-tassen en allerlei authentieks uit de antiekfabriek vast te leggen. Heerlijk slenteren tussen klassen kinderen in kleurrijke uniformen, die allemaal opdrachten hadden om verschillende producten op te zoeken en te benoemen. Zouden ze bij de moderne westerse jongeling, die volgens ons het verschil nauwelijks meer weet tussen een pompoen en een meloen, ook eens moeten doen.

Op weg naar de Supreme Court -in het kader van onze rechtbankenwereldroute- bereikte ons het verschrikkelijke nieuws dat onze Toppers toch Floppers bleken te zijn. En we konden niet eens de oneerlijke stemming van die samenzwerende Oost-Europese foplanden de schuld geven ! Beer is er een uur ziek van geweest. Het vijfde jaar op rij dat het land van Teddy Scholten, Heddy Lester en Lenny Kuhr niet eens de finale haalt. Schande, schande, schande. Elk jaar nemen we ons weer voor dan ook niet meer naar de finale te kijken, maar het vlees is zwak... Gelukkig werd onze juridische hobby royaal bevredigd en dat deed de gemoederen weer wat bedaren, want we waren getuige (althans, op de tribune) van een zaak over een gewapende overval met een zwaargewonde. Advocaten en rechter ruzieden over de vraag of een vergroot onderdeel van een eerdere foto in juridisch-technische zin nou een nieuwe afbeelding is of niet. We hebben Brammetje er even over gebeld, en die vroeg of ze al kleurentelevisie hebben in Australië.

Dus we liepen tevreden naar buiten, want het was lunchtijd en alle wolkenkrabbers liepen leeg. En toen zagen we op de stoep een cameraman zich vervelen, hetgeen wees op iets nieuwswaardigs op stapel. Daar moesten wij het onze van weten en dus vroegen we hem waar hij op wachtte, waarop bleek dat wij met onze neuzen in de boter waren gevallen. In één van de meest spraakmakende zaken van de laatste maanden zou die middag -na de lunch, vanzelfsprekend- door de jury uitspraak worden gedaan. En wij waren erbij ! Een kaal ventje had zijn bepaald niet onaantrekkelijke vrouw ingerolen voor een nogal ordinaire maitresse en samen hadden ze besloten dat hun leven samen er beter uit zag zien als de echtgenote aan de verkeerde kant van het gras zou liggen. Of van het zand, want na ampel beraad was besloten dat hij met haar zou gaan wandelen op het strand (waar wij nog even hebben liggen zonnen !) en dat haar daar een heel toevallig en even vervelend ongelukje zou overkomen. Het plan ging uiteindelijk niet door, want op de dag der uitvoering had de badmuts geen parkeerplaats kunnen vinden. De stumper. Maar daarmee was de kous nog niet af, want het overleg met zijn maitresse had hij gedaan via een openbare telefoon die volstrekt toevallig door de politie werd afgeluisterd in verband met een totaal andere zaak. Dubbele stumper. En dus mochten ze allebei voor het mahoniehouten bankje verschijnen voor het beraden van een moordaanslag. Waar ze in ons bijzijn (spannend !) door de voltallige jury schuldig aan werden bevonden. De beide families in tranen, de moeder van de maitresse hysterisch op de stoep het vonnis afwachtend en de maitresse vloekend en tierend afgevoerd. Zo kunnen ze het in Law & Order niet bij elkaar verzinnen. Die moeder kalmeerde overigens wel een beetje door het flesje water dat onze barmhartige Sameritaan (dat zoekt u maar even op) Aapje voor haar had gekocht. Onder de ogen van inmiddels tien cameraploegen, fotografen en journalisten. Mooi hè ?! De vrolijke Aussies hadden het watertje “just another bloody water” genoemd, hetgeen in een bijna-verdrinkingszaak op z’n minst ironisch zou kunnen overkomen, maar dat zag de moeder door haar tranen gelukkig niet. De rechter heeft nog geen straf opgelegd, maar soortgelijke zaken leverden een jaar of 15 in Her Majesty’s custody op. Net goed. Moet je het maar niet zo verprutsen.

We moesten alledrie even bijkomen, en gelukkig hadden we iets gelezen over een afternoon tea in het klassieke Windsor Hotel. Een kopje thee konden we wel gebruiken na al die adrenaline en als verrassing werd die geserveerd met scones, sandwhiches en strawberries. Lekker hoor. Voor het avond-programma was het Beer wederom gelukt Aapje over te halen mee te gaan naar een musical (Les Miserables inmiddels 5 keer gezien, in 4 verschillende uitvoeringen...). En dus waren we gisteren opgewekt naar het kaartenbureau gegaan voor kaartjes voor Billy Elliot. Uitverkocht. Morgen, overmorgen, en de komende week. Maar er rust een zegen op onze vakantie samen en dus liep er een meneer binnen in het kantoor die graag zijn kaartjes voor de voorstelling van morgen wilde verkopen. Op de eerste rij !!! Hij blij, kantoor beetje blij en wij heeeeel erg blij. Billy Elliot is absoluut geweldig ! Aapje had vooraf haar diepe bedenkingen over het verhaal van een jongen die tijdens een recessie in Ierland bij zijn boksles per ongeluk terecht komt in een balletles en uiteindelijk een grote ster wordt, maar we hebben allemaal ongelooflijk genoten. Hard gelachen en zacht geweend, vanzelfsprekend. Zij in haar mooie jurk, die ze op de wc van het theehotel had aangetrokken. Als u ooit de gelegenheid krijgt, zelfs als u niet van musicals houdt: ga naar Billy Elliot (http://www.billyelliotthemusical.com/) ! De blinde heeft het gedaan, en let vooral op de dwerg. De avond eindigde wederom in de Spice Market, waar iedereen inmiddels op Gaastra-schoenen van Arts Sportiek uit Uden liep.

Na een beetje uitslapen gingen we naar de hippe artistieke wijk vol galeries, boetieks en café’s Brunswick. Gelukkig had iemand in de taxi zijn ogen niet helemaal dicht, want bijna op de plaats van bestemming zagen we een groot bord in de tuin van een huis en een groep mensen op de stoep. Een veiling, zoals er elk weekend in Melbourne en omgeving alleen al bijna 600 plaatsvinden. Dus wij er naartoe. Tussen ruim 80 mensen, de jolige veilingmeester en zijn even slecht geklede assistent. Tijdens het aanmoedigen van de menigte om nog meer te bieden vertelde de snor dat het pak van zijn collega zelfs meer kost dan 500 euro, maar daar geloofden wij helemaal geen snars van. Uiteindelijk ging het huis weg voor ruim 25 % boven de ingeschatte verkoopprijs. Ongetwijfeld een slechte makelaar maar ook een prachtig instituut in een zenuwachtige markt. (Moeten we maar even over praten binnenkort, Rob.) De lunch met bediening door een Nederlands meisje dat was blijven hangen aan haar Aussie vriend was voedzaam. Zozeer zelfs dat een wandeling in de prachtige botanische tuinen ons goed deed. Net zoals het tukje dat we daar onder een Aesculus Hippocastanum (een witte paardenkastanje; waar die paar jaar gymnasium toch nog goed voor blijken) deden. Ons bezoek aan de Buddha-fair erna was kort, want dat bleek vooral een goedkoop excuus voor het aanbieden van eindeloze hoeveelheden gefrituurde rotzooi. En dus eindigde de dag in het Crown casino-complex, waar behalve het tot voor kort grootste casino ook ruim 60 (!) restaurants en bars en allerlei andere soorten van vertier te vinden zijn. Indrukwekkend, evenals de niet aflatende stroom bezoekers van verschillende leeftijden en met (gezien hun uitdossing) verschillende verwachtingen ten aanzien van de afloop van de avond.

Vroeg opgestaan en op weg met de woonwagen. Pipo koeien, wat is het toch leuk ! In Lakes Entrance zagen we, naast de prachtige meren en onze campinghostess van 242 kilo, voor het eerst pelikanen en zwarte zwanen voor de deur. En hebben we met een glaasje en een smikkelbordje samen in de woonwagen gekeken naar de finale van het Songfestival. Op de televisie die er de volgende dag af zou donderen tijdens het rijden. Aluminium is sterker dan plastic. We waren voor Engeland. En IJsland. Het heeft niet geholpen, maar het was heel gezellig. De volgende dag naar het in een waanzinnig groot national park gelegen Mallacoota (de Aboriginals hielden vroeger vooral van a’s en o’s in de plaatsnamen). Waar we hebben gestaan op de allermooiste plek van onze trektocht; met een prachtig uitzicht over het water en direct bij de steiger waar de pelikanen de afgekeurde visjes van de vissers kwamen verorberen. We hebben een bootje gehuurd van Charlie, die de week erop op vakantie ging naar Bali en dus vast teveel rekende of heel veel bootjes verhuurt. In het meer schijnen twee zeehonden te wonen en wij hebben er daar eentje van gezien.

Huskisson in Jervis Bay als bestemming leverde een prachtige rit op met daarna een beetje saai dorpje. Gelukkig wel een afhaalpizzeria en op de looproute terug naar de woonwagen een possum die ons zwijgend aankeek. Vast familie van die possums in New Zealand die we van de bumper hebben moeten schrapen. Volgens het Guiness Book of Records heeft de baai de witste stranden van de wereld maar dat is vast alleen zo met een ons nu ontbrekend zonnetje. Wel leverde onze bijna privé-cruise ons prachtige beelden op van een school, zwerm, kudde (hoe noem je dat ?) dolfijnen naast de boot. En een grote hongerige zee-arend. De enige walvis die we hebben gezien was die Engelse toeriste aan boord met horizontale roze strepen op haar jumper (dom dom dom), maar de mooie flippers maakten veel goed. We zijn wel wat gewend qua beloftes over wat je allemaal gaat zien. Vaak bleken de “scenic routes” in ons geval “zieniks routes.”

Dat gold niet voor de Pacific Drive; een hele mooie route richting Sydney die slingerend voert over bergen, door bossen en langs watertjes. In Kiama zagen we de “blowing hole,” een natuurlijk gevormde rotsformatie waar de branding met grote kracht doorheen gespoten wordt tot een imposante fontein. In Katoomba zagen we niets, want daar was het ontzettend mistig toen we ’s morgens extra vroeg waren opgestaan om de Blue Mountains te bekijken. Prachtige bergen vol bomen die een soort olieachtige nevel uitscheiden, waardoor er over het gebied van duizenden hectaren een mistieke blauwe gloed hangt. Gelukkig hebben we er op een paar plaatsen nog wel naar kunnen kijken, toen we al hadden besloten onverichterzake naar Syndey te rijden en het weer wat opklaarde. Heel mooi. Met een brok in de keel hebben we onze trouwe woonwagen ’s middags ingeleverd bij de verhuur en gevraag of ze extra goed voor hem wilden zorgen. Nu moeten we weer in hotels. En hopen dat ze niet dicht zijn zoals op veel plekken waar we langs reden en een bordje “vacancy” buiten hing. Verkeerd gespeld natuurlijk, maar heel onaardig om nou juist op vakantie te gaan als wij komen.

Sydney is groot en herkenbaar. De Harbour Bridge en het Opera House behoren tot de meest beroemde stadsbeelden in de wereld. Het Opera House is ontworpen door de Deense architect Utzon (de Australische kandidaten waren aan het boomerangen) en ondanks dat het pas in 1973 is opgeleverd is het nu al een UNESCO World Heritage Site. Het gebouw met meer dan 1 miljoen tegels op het kenmerkende dak zou 7 miljoen dollar moeten kosten. Het werd uiteindelijk 102 miljoen dollar. (http://www.snoopypedia.com) En wij denken dat alleen onze oud-werkgever niet kan rekenen. We hebben het Opera House niet alleen van buiten gezien maar ook van binnen. Tijdens een jaarlijks concert van de blazerssectie waar ook de vaste dirigent en absoluut icoon Vladimir Ashkenazy bij aanwezig was. Heel bijzonder. Sotheby’s heeft een heel geinig penthouse te koop met waarschijnlijk het mooiste uitzicht van Sydney (http://www.sothebysrealty.com/en/PropertyDetails.aspx?R=4100009161&N=12+4294966854〈=en&No=-1&PSeq=0). Omgerekend ongeveer 5.500.000 Euro. We denken er nog even over na.

We hebben geslenterd door de stad, het fraai gerestaureerde Victoria Building bezocht (ooit een vismarkt en nu een toonaangevend winkelcentrum) evenals de St. Andrews Cathedral en het plein waar wel vier huwelijken tegelijk werden vastgelegd door evenveel gezelschappen en fotografen. In de prachtige wijk Paddington heerlijk getoerist op een artistieke en culturele markt en daarna langs galeries en de mooie gekleurde Victoriaanse huizen gelopen. Op de weg terug begon het voor Chinatown heel hard te regenen. Die peking eend was zeker nog niet helemaal schoon. In het algemeen hebben we zeer geboft met het weer. In New Zealand al helemaal, maar ook in Australië waar twee weken na onze trip aan de oostkust zelfs doden zijn gevallen bij overstromingen. En dus hoorde je ons niet klagen. We hoorden het vreselijke nieuws dat Jantje Smit en het dus-toch-niet-vismeisje Jolanthe Kabeljauw van Kasbergen uit elkaar zijn en dat zij met een parkeerautomaat heeft gezoend en Jantje met Wesley Snijder. Of zoiets. Zoals de huisgenoot van Hugh Grant in de wereldfilm Notting Hill zou zeggen: “and how important is that exactly, compared to prostate cancer and children starving ?” Het scherm met de Telegraaf online stond er bol van. Bij de UGG-winkel kon Aapje niet kiezen en dus werd het licht- én donkerbruin (kiezen is ook zooo ordinair) en de volgende dag nog een paar voor de meisjes. Qua culinair gebeuren en alles hebben we ons maar even laten leiden door de lijst van 50 beste restaurants in de wereld (www.theworlds50best.com) en dus boekten we dapper alle 13 gangetjes van het “Tasting Menu” bij nummer 17: Tetsuya’s. Met wijnarrangement, vanzelfsprekend. Jummiedepummie ! Wist u dat desserts een palindroom (omgekeerd geschreven hetzelfde woord) is van stressed ? Ha ! Dat is niet voor niets ! Onze hoteldeal was inclusief ontbijt en pre-dinner drinks met canapeetjes en daar hebben we ons ook best wel even tegoed aan gedaan. Voordat we wederom heerlijk hebben gegeten bij Rockpool. Ook jaren achtereen op de Lijst, maar door een strategiewijziging eraf geflikkerd. Vonden wij niet erg, want daarom konden we zonder reservering aan tafel.

British Airways bracht ons de volgende morgen naar Singapore en inmiddels zijn we alweer een paar dagen met veel plezier in Malaysia, maar daar berichten we u binnenkort verder over. Wel prettig om in een land te zijn waar ze nog nooit van André Rieu hebben gehoord nadat we er in Australië werkelijk mee zijn doodgegooid. Was vroeger de naam Johan Cruyff nog genoeg om iedereen in de wereld te laten weten waar je vandaan komt, nu zijn we uit het land van Koes Hiddink (niet zo heel erg want Tukker) en vooral André Rieu. Geen talkshow zonder het prethoofd met de fluordassen, meer bezoekers bij zijn shows dan bij de Rolling Stones in heel Europa en -ongelooflijk maar echt waar- 6 van de 10 meest verkochte dvd’s in Australië zijn van hem ! Vroeger hadden we James Overlast en Richard Klaaiderman en ongetwijfeld is over 10 jaar of zo de muziek van onze vioollimburger ook verworden tot deuntje voor in de lift. Gelukkig.

Dikke knuffel en een pootje van ons !