A stranger is just a friend you haven't met yet

Het klonk wat routineus uit de mond van onze gids, de tegeltjeswijsheid in de titel. Maar het geeft wel de essentie weer van de houding van de kiwi's. Die overigens kiwi's heten vanwege het kleine bruine vogeltje en niet het kleine groene fruitje, heeft Beer na een weddenschap geleerd. Haha, 1 - 0 voor Aap. De lokalen zijn vrijwel overal even gastvrij, hartelijk en geinteresseerd. Als je een beetje snel verder wilt kun je maar beter het antwoord op de vraag "And how do you like our country ?" klaarhebben of je bent zo een uurtje en een flesje verder. Wel gezellig !

Na de studentenstad Dunedin (best wel druk voor een klein hondje) te hebben verlaten voerde een van de mooiste routes ter wereld ons door de Catlins. (Joris, de route voor de Challenge 2010 is bekend; kijk maar even op www.southernscenicroute.co.nz) Ongelooflijk mooie landschappen. Alsof Bob Ross de wereld zelf heeft geschilderd. "And this nice little tree maybe has a nice little brother." Meren, bergen, bossen, stranden, baaien. En schapen. Heel veel schapen, en herten, zowel in de wei als op het bord.

De bedoeling was Invergarcill, maar een rechte route door het stadje deed ons teveel denken aan slechte westerns in zwart-wit. Gelukkig lag even verder de werelstad Riverton, dat er bij schemer vriendelijk uitzag. De lokale Hilton (...) zat vol, maar een gelukkige hand bracht ons bij de Bed & Breakfast van Jean; een allerschattigste weduwe van ergens tussen de 60 en de 80. Botox is hier kennelijk nog niet echt populair, misschien kan Schoemacher hier verder ontduiken. Bij binnenkomst gaven we allemaal netjes een hand c.q. poot, en na het "Good evening, my name is Geert-Jan" zei ons moedertje-voor-een-nacht gedecideerd: "Sure it is. Welcome to my house, Bob." En dat heeft ze volgehouden. Haar huis had 2 kamers om te verhuren, en voor ons was die met dat fantastische uitzicht op een baai nog vrij. De andere was die nacht bestemd als bruidssuite, blijkens de rozenblaadjes op het grote bed. Toen we de volgende morgen bij het ontbijt (huisgemaakte jam, boerenyoghurt en dubbelgebakken bacon & eggs) de verse bruid zagen begrepen we waarom het die nacht zo stil was bij de buurtjes... De meeste schapen zijn hier aantrekkelijker dan bijna alle vrouwen. Het schijnt dat herders hier ook langere dagen maken dan barkeepers. In het naastgelegen Beachhouse kregen we een heerlijk geroosterd lammetje en de lekkerste oesters ooit. Een een royale portie groenelipmosselen (en dan 3 x woordwaarde). Tevreden vielen we in slaap met de gordijnen open.

's Anderendaags via dezelfde prachtige route (oude brug, waterval, uitkijkpunt, onzichtbaar gezonken schip, vuurtoren) door naar Te Anau, waar we via de lokale VVV terecht kwamen in de Bed & Breakfast van Marie en haar ietwat achtergebleven zoon van rond de 50. Ze sliepen kennelijk zelf in de achterkamertjes, zodat de en-suite met het mooie uitzicht op het meer kon worden verhuurd voor wel 48 euro per nacht. Het had trouwens nog weinig gescheeld, want ondanks de goedbedoelde waarschuwingen van Hans & Nienke dachten we dat het wel los zou lopen met de benzine op een doordeweekse zondag. Maar dunbevolkt was het, en het volgende dorp was een heel eind flikkerend lampje ver weg. De airco uit, de radio uit, en ons optimisme ook bijna uit. Weliswaar heeft de auto achterruit-verwarming, zodat Aap geen koude handjes had gekregen bij het duwen, maar eindelijk was daar gelukkig Manapouri. Met een benzinepomp, die een half uur ervoor was gesloten. "But they do open at 7 in the morning," sprak de dame van de kroeg ernaast nog bemoedigend, maar dankzij een briefje op de voordeur met een mobiel nummer en royale voorrijkosten bereikten we toch het einddoel. Vrienden: koop een Honda CRV; de auto met de grootste reservetank ter wereld.

In Te Anau de min of meer verplichte nummers. De gloeiwormen in de grotten schijnen blauw en geven meer licht als ze honger hebben. Dat geldt gelukkig niet voor de typische Amerikanen, die hier met Japanners-met-een-camera-voor-de-neus het toeristische landschap bevolken. En een enkele Nederlander natuurlijk. Zoals het stel in de supermarkt, waarvan de man met witte sokkens ons enthousiast vertelde hoe heerlijk het eten op de rondvaartboot was geweest. En inbegrepen in de prijs, dus hij had er extra van genoten. De grot met gloeiwormen zag er uit als een gemiddelde badkamer in Nistelrode, maar wij waren onder de indruk. Net als van Milford Sound, een prachtig fjord omgeven door enorm hoge bergen met gletsjers erop, die zorgen voor watervallen van wel 155 meter hoog. Het deed de jonge zeehondjes op de rotsen weinig meer, ons wel. De "typical kiwi BBQ-lunch" was trouwens niet te nassen, maar dat kan ook komen door onze nog meer verwende smaakpapillen. Ik ben natuurlijk al tevreden met een simpel botje, maar Aap en Beer laten zich de geneugten van dit ook op gastronomisch gebied begeerlijke land ruim smaken.

Van Te Anau naar Queenstown, het Mekka voor backpackers met doodsverachting. Springen is hier het hoogste doel: van een brug, van een berg, uit een vliegtuig. Gelukkig is het ook omgeven door prachtige wijngaarden, dus inmiddels zijn we goed bevriend met de mensen van Amisfield, Gibbston Valley, Chard Farm en the Winehouse. Al die andere vieze bezoekers spugen de hele tijd in de prullebakken, maar wij zijn netjes en drinken dus gewoon onze riesling, gewurztraminer, sauvignon blanc en natuurlijk de koning van de regio, de pinot noir, op bij alle proeverijen. Afgewisseld door bijvoorbeeld een verzamelbordje lekkers van een van de bekendste chefs van NZ, zoals vanmiddag. Nee, ook op culinair vlak valt hier weinig meer te wensen. Zo misschien nog even die geroosterde lamsschouder met rozemarijn en gepofte knoflook proberen en dan lekker slapen in een heerlijke kamer met een waanzinnig uizicht op een ansichtkaart met meer, bergen en bos. Geboekt bij dat leuke meisje achter de receptie. Uit Vlijmen ("Hee, nie zo he ?!"), dus kregen we een extra goede deal. En een hartelijk "houdoe" voor het slapen gaan.

Veel liefs voor iedereen !

X